Czy wysiłek fizyczny może doprowadzić do wstrząsu?

Statystyka

Anafilaksja wysiłkowa występuje najczęściej u osób młodych, szczególnie mężczyzn, z racji wzmożonej aktywności fizycznej podczas zajęć wychowania fizycznego, treningów czy zawodów sportowych. Do najczęstszych alergenów predysponujących do wystąpienia anafilaksji wysiłkowej należą warzywa (np. pomidor, seler), zboża (najczęściej pszenica) i orzeszki ziemne.

Pacjent rzadko kojarzy zależność pomiędzy określonym posiłkiem i wysiłkiem fizycznym, a zauważenie związku jest trudne tym bardziej, że dany pokarm oraz wysiłek występujące osobno nie wywołują żadnych niepożądanych reakcji. W konsekwencji FDEIA jest rozpoznawane bardzo rzadko.

Czas wystąpienia pierwszych objawów po wysiłku fizycznym to najczęściej od 30 min do 4 godzin. Nie ma całkowicie bezpiecznej formy sportu dla osób zagrożonych wystąpieniem tej reakcji, natomiast odnotowano, że sporty, po których najczęściej występowała anafilaksja indukowana wysiłkiem to jogging, tenis ziemny, aerobik oraz nordic walking.

Kwas acetylosalicylowy a anafilaksja wysiłkowa?

Anafilaksja wysiłkowa ma wiele wspólnego nie tylko z wysiłkiem fizycznym, ale również z kwasem acetylosalicylowym (ASA). Zażycie kwasu acetylosalicylowego ułatwia i przyspiesza wchłanianie pokarmu, w tym również alergenów pokarmowych z błon śluzowych przewodu pokarmowego – podobnie, jak wysiłek fizyczny. Znane są przypadki, gdzie reakcja anafilaktyczna na dany alergen pokarmowy występowała jedynie po spożyciu ASA, bez zaistnienia wysiłku fizycznego. Nie potwierdzono jednak ostatecznie dokładnego mechanizmu, w jakim ASA, w połączeniu z określonym alergenem, powoduje wystąpienie anafilaksji.