Czynności ratunkowe podejmowane wobec pacjenta będącego pod wpływem alkoholu z perspektywy ratownika medycznego

Stosowanie przymusu bezpośredniego

Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej gwarantuje wszystkim obywatelom naszego kraju prawo do poszanowania ich wolności i godności osobistej. (8) Każdy człowiek ma prawo do wyrażania zgody na podejmowanie decyzji względem czynności medycznych podejmowanych wobec niego. Zdarzają się jednak przypadki, w których pojawia się zagrożenie życia lub zdrowia, a stan zdrowia pacjenta może wykluczać możliwość zrozumienia sytuacji czy świadomego podjęcia decyzji co do zgody na udzielenie pomocy lub leczenie. W takich sytuacjach dochodzi do naruszenia tych praw. Jednak w każdej takiej sytuacji naruszenie przestrzeni osobistej odbywa się według ściśle określonych zasad prawnych. Celem takich działań jest troska o dobro i zdrowie pacjenta. Jednym z takich oddziaływań uprawnionym przepisami jest stosowanie przez ZRM-y środków przymusu bezpośredniego, co reguluje Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z dnia 19 sierpnia 1994 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1878) (14).

Przymus bezpośredni jest rozumiany jako czynności wykonywane wobec pacjenta, aby wywrzeć na nim nacisk na chęć współpracy i dokonać wymaganych procedur medycznych.

Korzystanie z form przymusu bezpośredniego ma za zadanie zabezpieczyć chorego i udzielić mu pomocy medycznej. Osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą stanowić zagrożenie również dla personelu medycznego. Pacjenci będący pod wpływem alkoholu, ze względu na swoje zachowanie, ujawniają dysfunkcje, które wpisują się w obraz zaburzeń psychicznych. Często są to osoby z zespołem zależności alkoholowej (ZZA), alkoholowym zespołem abstynencyjnym (AZA) bądź przejawiają inne zachowania będące konsekwencją ostrego zatrucia lub przewlekłego stosowania alkoholu (halucynoza, zaburzenia psychotyczne, nasilone zaburzenia poznawcze itp.).