Diagnostyka i postępowanie w udarze kardiogennym u pacjentów z ASD w praktyce ratownika medycznego

Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie problematyki z zakresu kardiologii oraz neurologii w praktyce ratownika medycznego dotyczącej dwóch patologii mających na siebie nawzajem istotny wpływ. Autorzy artykułu mają również na celu zwiększenie świadomości środowiska medycznego dotyczącej wykrycia ASD (ang. atrial septal defect) już na etapie przedszpitalnym oraz bezpośredniego transportu pacjenta do właściwego ośrodka leczenia. Może to wpłynąć na poprawę jakości życia osób z ASD oraz ich przeżywalność. Niniejsza praca zawiera opis przypadku udaru kardiogennego powstałego w wyniku ASD u pacjenta z niewydolnością prawokomorową, wskutek czego doszło u niego do nagłego zatrzymania krążenia. Autorzy przedstawiają rozważania na temat szeroko zakrojonego procesu diagnostycznego na miejscu zdarzenia oraz zastosowania medycznych czynności ratunkowych w odniesieniu do opisywanego przypadku.

Słowa kluczowe

atrial septal defect, udar kryptogenny, udar kardiogenny, migotanie przedsionków

Zarówno udar kardiogenny, jak i samo ASD (typu II lub III) stanowią nowe wyzwanie dla zespołów ratownictwa medycznego.

Kluczowe jest zebranie szerokiego wywiadu, właściwe odczytanie zapisu EKG, a jeśli to możliwe ‒ przeprowadzenie badania ultrasonograficznego (USG) na miejscu zdarzenia.

Szacuje się, że ASD, czyli ubytki w przegrodzie międzykomorowej serca, stanowią ok. 40% wszystkich wrodzonych wad serca u osób powyżej 40. roku życia (1). Główną problematyką ASD jest przeciek międzyprzedsionkowy. Jest to zaburzenie hemodynamiczne, predysponujące do niewydolności prawokomorowej lub rozwoju płucnej choroby naczyniowej. Metodą leczenia pierwszego wyboru, szczególnie u osób po udarze kardiogennym, jest zabieg chirurgiczny metodą przezskórną z użyciem okludera. Jednak można go przeprowadzić wyłącznie w przypadku otworu typu wtórnego i tylko w ok. 80% przypadków (1).