Dlaczego dane zalecenia w medycynie ratunkowej wyglądają tak, a nie inaczej?

Jednym z pierwszych i najbardziej niekorzystnych objawów towarzyszących ciężkim urazom głowy jest powstawanie i narastanie obrzęku mózgu. W przypadku jego wystąpienia mózg brzęknie kosztem objętości naczyń, co niekorzystnie wpływa na ilość krwi, która dociera do mózgowia (spada ciśnienie perfuzji mózgowej, co prowadzi do niedotlenienia). Dochodzi także do „ściśnięcia” płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF, ang. cerebrospinal fluid), jednak tylko w bardzo ograniczonym zakresie – zmniejszenie objętości CSF nie stanowi rezerwy dla ciągle wzrastającej objętości mózgu.

Ciśnienie perfuzji mózgowej (CPP, ang. cerebral perfusion pressure) zależy od średniego ciśnienia tętniczego (MAP, ang. mean arterial pressure) i od ciśnienia śródczaszkowego (ICP, ang. intracranial pressure):

CPP = MAP – ICP

Jeżeli dojdzie do ciężkiego urazu głowy, kluczowym działaniem jest wczesne jego rozpoznanie i leczenie, w tym wczesne przeciwdziałanie wtórnym czynnikom nasilającym uszkodzenie mózgowia – narastającemu nadciśnieniu wewnątrzczaszkowemu, a także hipoksji, hipotensji, hipo- i hiperkapnii. Pojedynczy epizod hipotensji może zwiększyć śmiertelność o nawet 150%. Spaite i wsp. (2017) wykazali w swoim badaniu, że hipoksja w połączeniu z hipotensją są ponad dwukrotnie bardziej śmiertelne niż wystąpienie każdego z objawów osobno u poszkodowanych z ciężkim urazem głowy.