Dlaczego dane zalecenia w medycynie ratunkowej wyglądają tak, a nie inaczej?

Warto także wspomnieć, że ratownik medyczny w przypadku objawów wskazujących na wgłobienie struktur mózgu może podać 15-proc. mannitol. Zalecaną dawką jest 0,25-1 g/kg m.c. poszkodowanego. Rutynowe/profilaktyczne stosowanie mannitolu w urazach głowy w zespołach ratownictwa medycznego nie jest zalecane.

Kiedy hiperoksemia szkodzi? Jak podawać tlen po resuscytacji, aby nie popsuć swojej ciężkiej pracy?

Kilgannon i wsp. (2010) przeanalizowali dane 6326 pacjentów (>17. roku życia) ze 120 szpitali, którzy zostali przyjęci do oddziałów intensywnej opieki medycznej po nieurazowym zatrzymaniu krążenia. Pacjentów podzielono na trzy grupy w zależności od wartości PaO₂ określonej przy przyjęciu na oddział (grupy: „hipoksemiczna”, „normoksemiczna” i „hiperoksemiczna”). Analiza wykazała, że hiperoksemia jest związana z gorszym rokowaniem w porównaniu do normoksemii lub nawet hipoksemii.

Rok później ci sami autorzy opublikowali pracę opartą na analizie tej samej grupy pacjentów, z której wynika, że rokowanie jest tym gorsze, im wyższa była wartość PaO₂ przy przyjęciu.

Wang i wsp. (2014) przeprowadzili metaanalizę prac badających śmiertelność lub stan neurologiczny w zależności od wartości PaO₂ po powrocie spontanicznego krążenia (ROSC, ang. return of spontaneous circulation). Stwierdzili oni, że jakkolwiek dysponujemy stosunkowo nieliczną grupą badań (i to dodatkowo różnych metodologicznie), to hiperoksemia po ROSC nie jest związana z jakimikolwiek korzyściami terapeutycznymi, a jednocześnie może być szkodliwa i z tego powodu należy monitorować stężenie wdechowe tlenu (FiO₂) po ROSC, aby uniknąć nadmiernej podaży tlenu.