Dlaczego dane zalecenia w medycynie ratunkowej wyglądają tak, a nie inaczej?

Resuscytacja i wsparcie okresu adaptacyjnego po urodzeniu – kiedy i jak podawać tlen?

Poród w zespole ratownictwa medycznego budzi ogromne emocje. Spowodowane jest to niewielką praktyką personelu ZRM w przyjmowaniu porodów. Szczęśliwie, tylko niewielki odsetek noworodków wymaga wentylacji (3%), a jeszcze mniej wdrożenia uciśnięć klatki piersiowej i podaży adrenaliny (0,1%) (ERC, 2015).

Niezwykle istotne jest podjęcie oddechów rozprężających (a czasem także wentylacji) u noworodków, które tego wymagają (oddech nieprawidłowy lub bezdech/czynność serca poniżej 100 uderzeń/min). Bez prawidłowego upowietrznienia płuc dalsze czynności – uciśnięcia klatki piersiowej i podaż leków będą nieskuteczne.

Zalecane jest, aby w pierwszej chwili wentylacja noworodków donoszonych była prowadzona powietrzem (21% tlenu). Jeśli po wdrożeniu skutecznej wentylacji (a więc po upewnieniu się, że drogi oddechowe zostały prawidłowo udrożnione/nie występuje przeszkoda na poziomie tchawicy/płuca zostały rozprężone/nie występuje przeciek w okolicy maski) nie przyspiesza czynność serca i/lub mierzona przedprzewodowo4 saturacja krwi tętniczej pozostaje niska – należy wzbogacić mieszaninę oddechową tlenem.

W przypadku noworodków urodzonych przedwcześnie (2). Analogicznie jak w przypadku noworodków donoszonych – należy upewnić się o skuteczności wentylacji i decyzję o dodatkowej suplementacji mieszaniny oddechowej tlenem podejmować wyłącznie przy nieakceptowanie niskich przedprzewodowych wartościach SpO₂ (ERC, 2015).

Należy przy tym unikać hiperoksemii – gdy tylko zostanie osiągnięta zadowalająca przedprzewodowa SpO