Drożność dróg oddechowych z perspektywy podstawowego zespołu ratownictwa medycznego – cz. IV

Jest to czwarta część z cyklu artykułów o przyrządowych i nieprzyrządowych metodach udrażniania dróg oddechowych. W artykule tym autorzy skupili się na metodach przyrządowych, umieścili w nim także opisy doboru właściwego dla pacjenta rozmiaru maski krtaniowej (LMA) i rurki krtaniowej (LT) wraz z technikami ich założenia oraz wskazaniami i przeciwwskazaniami co do ich użycia.

Metody nadgłośniowego udrożnienia dróg oddechowych (SAD – supraglottic airway devices) w postaci masek krtaniowych (LMA) czy rurek krtaniowych (LT) początkowo były wykorzystywane jako alternatywa wentylacji pacjenta za pomocą maski twarzowej w krótkotrwałych zabiegach operacyjnych niewymagających intubacji. Mogą być zastosowane szybko, ich implementacja w procesie edukacyjnym i szkolenia praktycznego nie zajmuje wiele czasu, a dodatkowo ich założenie nie wymaga wizualizacji strun głosowych – są przyrządami zakładanymi „na ślepo”, tzw. BIAD (blind insertion airway devices). Ze względu na powyższe znalazły one szerokie zastosowanie w opiece przedszpitalnej – również w jednostkach współpracujących z systemem PRM w ramach udzielania pacjentowi kwalifikowanej pierwszej pomocy (KPP). Zastosowanie nadgłośniowych alternatyw ma szczególne znaczenie w grupie pacjentów, których wentylacja za pomocą worka samorozprężalnego z maską twarzową jest nieskuteczna, a intubacja niemożliwa. Rozwój medycyny ratunkowej i medycyny stanów nagłych skutkuje również stałym rozwojem metod zabezpieczania dróg oddechowych (DO) pacjentów. Obecnie stosowane i dostępne przyrządy nadgłośniowe stanowią już kolejną generację. Są wyposażone w różnego rodzaju udogodnienia, jak np. dodatkowe porty do odsysania, dodatkowe zbrojenie (wzmocnienie) czy termoplastyczny elastomer (żelowa maska krtaniowa I-GEL). Mają też możliwość wprowadzenia rurki intubacyjnej bez konieczności wykorzystania laryngoskopu oraz wizualizacji fałd głosowych.