Działania ratunkowe w obliczu zagrożenia związanego z bronią palną

W literaturze spotkać można listę cech terrorysty-samobójcy obejmującą:

• noszenie grubej, maskującej odzieży – w celu ukrycia materiałów wybuchowych lub broni palnej,
• mechaniczny lub sztywny sposób poruszania się – w wyniku zainstalowania na ciele materiałów wybuchowych lub broni,
• patrzenie tunelowe – związane ze skupieniem uwagi na obiekcie zamachu (jeżeli taki został obrany) lub niechęcią do nawiązania kontaktu wzrokowego,
• oznaki nerwowości – potliwość, krótki oddech, nerwowe reakcje przy próbie nawiązania kontaktu,
• oznaki zażycia narkotyku – w zależności od rodzaju substancji albo przytłumienie, albo pobudzenie,
• posiadanie bagażu i nieadekwatne korzystanie z niego – kurczowe trzymanie torby, ciągłe trzymanie dłoni w niesionej na ramieniu torbie.

Powyższa lista jest oczywiście tylko pewnym założeniem, nie można wytypować terrorysty na podstawie tylko jednego z tych symptomów. Nawet wystąpienie kilku z wymienionych cech powinno być jednak sygnałem alarmowym, zarówno dla funkcjonariuszy, jak i dla zwykłych użytkowników przestrzeni publicznej.

Osoba przypadkowa w zdarzeniu terrorystycznym

Celowo stosuję takie określenie, a nie zwyczajowe – ofiara terroryzmu – ponieważ chciałbym, aby czytelnik niniejszego artykułu, który nie jest związany ze służbami ratowniczymi, rozpatrywał swój hipotetyczny udział w zdarzeniu terrorystycznym z zachowaniem sprawczości i aktywności. Określenie „ofiara” w swoim wydźwięku zakłada pewną bierność. Edukacja i wiedza pozwalają na odpowiednie reagowanie na zagrożenie. Istotne są świadomość tego, co się dzieje w naszym otoczeniu i reagowanie na sygnały ostrzegawcze. Nieadekwatne zachowanie nie jest jedynym sygnałem, zwracajmy uwagę na pozostawione bez nadzoru przedmioty, paczki, torby. Nie ignorujmy parkujących w nietypowych miejscach pojazdów, zwłaszcza furgonetek. Zwracajmy uwagę na osoby, np. w galeriach handlowych, ewidentnie analizujące rozmieszczenie ochrony czy kamer monitoringu.