EKG w pediatrii. Analiza EKG u dzieci – cz. II

Obydwie sytuacje mogą w zależności od nasilenia dolegliwości czynić stan zagrożenia życia, narzucając konieczność pilnej interwencji, włącznie z ingerencją kardiologa inwazyjnego lub kardiochirurga dziecięcego. U najmłodszych dzieci, ze względu na bardzo szybką akcję serca, odcinek PQ często stanowi jedyny fragment widocznej linii izoelektrycznej, dzięki któremu można określić wychylenia pozostałych załamków, w tym ich wysokość i głębokość. W praktyce medycznej znane jest również zjawisko fizjologiczne, kiedy może dochodzić do obniżenia odcinka PQ na skutek repolaryzacji przedsionków.

Zespół QRS

Zespół ten powinien być mierzony od początku załamka Q do końca załamka S w tych odprowadzeniach, w których widoczne są jednocześnie załamki Q, a zespół QRS jest najszerszy (np. na elektrodzie V5). W odprowadzeniach przedsercowych (Wilsona) czas zespołu QRS jest nieznacznie dłuższy niż z elektrod kończynowych. Względny przerost prawej komory u noworodków wycofuje się w ciągu pierwszych kilku miesięcy życia. Prowadzi to do zmian morfologii zespołu QRS w EKG.

Załamek Q

W większości odprowadzeń, w których widzimy załamek Q (II, III, aVF, V5, V6), obserwuje się zwiększenie jego amplitudy w pierwszych latach życia, aż do podwojenia wyjściowych wartości w wieku 3-5 lat, a następnie stopniowy powrót do pierwotnej amplitudy pod koniec okresu dorastania. W związku ze stosowaniem EKG o znacznie większej częstotliwości próbkowania sygnału używane wcześniej normy Davignona (Davignon A., Rautaharju P., Boisselle E. i wsp., 1979 r.) uległy modyfikacji. Dopuszczalna amplituda załamka Q tworzącego zespół QRS nie powinna przekraczać zwykle 4 mm (cecha 1m/mV), a czas jego trwania nie powinien w żadnym odprowadzeniu przekraczać granicy 30 ms. W aktualnym piśmiennictwie zwraca się uwagę na fakt, iż jego wartości mogą być znacznie większe niż wcześniej przypuszczano, nawet w granicach 0,6-0,8 mV między 6. miesiącem a 3. rokiem życia.