EKG w pediatrii. Wprowadzenie do elektrokardiografii – cz. I

EKG w pediatrii

W 1913 roku Einthoven po raz pierwszy użył i wykorzystał galwanometryczny pomiar różnic potencjałów elektrycznych serca i przedstawił go publicznie. Od tego czasu EKG stanowi bardzo ważne narzędzie interpretacyjne. Jego siła jest w pełni zależna od poziomu umiejętności interpretacji badacza. Wykonanie EKG jest niezastąpione w przypadku dzieci z zaburzeniami rytmu serca i zaburzeniami przewodnictwa impulsu elektrycznego oraz z bólem w klatce piersiowej. Rozpoznanie zaburzeń rytmu serca jest możliwe jedynie przy ocenie 12 lub więcej kolejnych ewolucji serca (1). Należy również podkreślić, że EKG nie jest kryterium diagnostycznym w rozpoznaniu zatorowości płucnej, może jednak stanowić pomoc w jej rozpoznaniu (poprzez obecność zespołu McGinne’a-White’a, inaczej zwanego zespołem SI, QIII, TIII).

EKG zmienia się podczas pierwszych lat życia, odzwierciedlając przejście z krążenia płodowego na krążenie dziecka. Wielkość komór zmienia się wraz z wiekiem dziecka, a prawa komora serca (RV) jest znacznie większa u nowo narodzonych dzieci ze względu na fizjologiczne naprężenia w trakcie rozwoju płodowego. Już po pierwszym miesiącu życia dziecka lewa komora serca (LV) jest nieznacznie większa niż prawa (RV), w 6. miesiącu życia lewa komora znacznie przeważa, tak, aby w dojrzałym wieku była 2,5 razy większa od komory prawej. Zmiany położenia serca w klatce piersiowej, w tym stosunków anatomicznych prawej i lewej komory, powodują różnice w obrazie EKG w zależności od wieku dziecka. To z pewnością dla osób nie związanych na co dzień z kardiologią wieku dziecięcego może utrudniać rozpoznanie patologii. U podstaw zrozumienia poszczególnych elementów krzywej EKG leży znajomość choćby w minimalnym stopniu teorii tego badania. EKG jest narzędziem diagnostycznym służącym do oceny pracy bioelektrycznej mięśnia sercowego.