Hipotermia jako stan zagrożenia życia

Algorytm postępowania w przypadku wystąpienia hipotermii

Czas poszukiwania oznak życia u osób będących w hipotermii zostaje wydłużony do jednej minuty – wykorzystujemy w tym celu nie tylko badanie kliniczne, ale także EKG, ETCO2 i USG. Musimy mieć na uwadze, że trudności diagnostyczne wynikają ze znacznego spowolnienia i spłycenia oddechu oraz bradykardii z niskim ciśnieniem krwi. Pamiętajmy, że do zatrzymania krążenia w przebiegu wychładzania serca dochodzi w mechanizmie asystolii.

Ocena drożności dróg oddechowych i sposób ich zaopatrzenia pozostają niezmienne. W podjętych działaniach trzeba uwzględnić czynnik niskiej temperatury wpływający na organizm oraz na sprzęt.

Częstość uciśnięć klatki piersiowej i wentylacji powinna być taka sama jak w przypadku RKO pacjentów w normotermii. Jeśli migotanie komór utrzymuje się po trzech wyładowaniach, kolejne próby defibrylacji należy odroczyć do czasu zwiększenia temperatury centralnej pacjenta > 30°C. Należy wstrzymać podaż adrenaliny u pacjentów z temperaturą centralną < 30°C. Jeśli temperatura centralna pacjenta wynosi > 30°C, należy wydłużyć odstępy pomiędzy dawkami adrenaliny do 6-10 minut. Po osiągnięciu normotermii (≥ 35°C) skuteczny staje się standardowy protokół podawania leków. Migotanie komór w głębokiej hipotermii jest oporne na farmakoterapię i na defibrylację elektryczną. Podobny problem oporności na leczenie hipotermii dotyczy bradykardii.

Jeśli przewiduje się długi transport pacjenta albo ukształtowanie terenu jest trudne, zaleca się stosowanie urządzeń do mechanicznego uciskania klatki piersiowej. U pacjentów z zatrzymaniem krążenia w przebiegu hipotermii, których temperatura centralna wynosi poniżej 28°C, a prowadzenie standardowej RKO jest niebezpieczne, można zastosować metodę opóźnionej RKO lub RKO przerywanej, gdy nieprzerwane prowadzenie resuscytacji jest niemożliwe zgodnie z wytycznymi ERC 2021 (ryc. 1).