Markery biochemiczne przydatne w diagnostyce uszkodzenia i martwicy mięśnia sercowego

GP-BB

Markerem uszkodzenia mięśnia sercowego, który warto omówić, jest także izoenzym fosforylazy glikogenowej (GP-BB). Jest on podstawowym enzymem regulującym metabolizm węglowodanów. Bierze udział w procesie glikogenolizy (21). Istnieją trzy różne izoenzymy fosforylazy glikogenowej: BB (mózgowo-sercowy), MM (mięśniowy) i LL (wątrobowy). W sytuacji niedotlenienia mięśnia sercowego na skutek aktywacji procesu glikogenolizy dochodzi do utraty rozpuszczalnych białek komórkowych przez błonę cytoplazmatyczną. Obserwuje się wówczas wzrost stężenia izoenzymu GB-BB we krwi pacjenta z ostrym zawałem serca. Podwyższone wartości występują w przeciągu 2-4 godzin od uszkodzenia mięśnia sercowego. Co ciekawe, wzrostowi omawianego izoenzymu nie towarzyszy wzrost takich markerów jak troponina, CK-MB czy mioglobina. Jego maksymalne stężenie jest osiągane pomiędzy 6. a 20. godziną od wystąpienia pierwszych objawów zawału. Normalizacja następuje w przeciągu 1-2 dni po zawale (1, 13). Bardzo interesujące jest również to, że GP-BB również rośnie u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym bez cech niedokrwienia mięśnia sercowego (22). Fosforylaza glikogenowa BB może być wykorzystana jako dodatkowy biomarker we wczesnej diagnostyce ostrego zawału mięśnia sercowego (21).

Troponiny

Za złoty standard w diagnostyce martwicy mięśnia sercowego uważa się troponiny. Wyróżniają się one największą swoistością i specyficznością wśród wszystkich wspomnianych wcześniej markerów kardiologicznych, a także wysoką czułością i dokładnością oznaczeń (1). Obecnie stosowane testy, nazywane wysoce czułymi, pozwalają wykryć troponiny w stężeniach rzędu pg/ml, a nawet ng/ml. Nie można jednak stwierdzić, że troponina spełnia wszystkie cechy idealnego markera uszkodzenia serca. Charakteryzuje się ona bowiem niską czułością diagnostyczną (nieprzekraczającą 50%) w przypadku pierwszych 4 godzin od wystąpienia objawów zawału (9).