„Od iniekcji do infekcji”, czyli kilka słów o dobrych praktykach uzyskiwania dostępów naczyniowych

Anatomia żył oraz podstawy doboru kaniuli do żyły i planowanej terapii

Z perspektywy ratownika medycznego zapewnienie dostępu dożylnego/doszpikowego jest jedną z podstawowych procedur umożliwiających zabezpieczenie pacjenta w warunkach przedszpitalnych i otwiera drogę do wielu możliwości terapeutycznych. Znajomość anatomii żył obwodowych w obszarze kończyny górnej i dolnej oraz żyły szyjnej zewnętrznej umożliwia zaplanowanie miejsca kaniulacji najlepszej dla pacjenta oraz dla trwałości dostępu.

Podstawowy podział w praktyce ratowniczej można ograniczyć do rozróżniania żył obwodowych i centralnych oraz żył powierzchownych i głębokich.

Żyły obwodowe kończyny górnej to żyły ręki, przedramienia, dołu łokciowego i ramienia kończące się ujściem w żyle podobojczykowej, którą zalicza się do żył centralnych. Żyły kończyny dolnej to wszystkie żyły oprócz żyły udowej, którą zaliczamy do żył centralnych. W praktyce to żyły poniżej stawu kolanowego. Żyły powierzchowne to najczęściej wybierane miejsce dostępu dożylnego w ramach Zespołów Ratownictwa Medycznego. Można zaobserwować je wizualnie lub wyczuć poprzez palpację. Znajdują się pod skórą i tkanką podskórną. Żyły głębokie znajdują się w niższej partii tkanek – tkance mięśniowej, a do ich uwidocznienia potrzebne jest wykorzystanie ultrasonografii (16).

Kaniulacja obwodowa to jedna z podstawowych i najczęściej wykonywanych procedur przez personel ZRM. W dalszej części artykułu autorzy postarają się przypomnieć podstawowe fakty odnośnie doboru kaniuli oraz zasad planowania dostępu dożylnego do wymaganej terapii.

Zasada