„Od iniekcji do infekcji”, czyli kilka słów o dobrych praktykach uzyskiwania dostępów naczyniowych

Kaniula założona w ramach ZRM a postępowanie w SOR?

Wszystkie procedury przeprowadzane przez ZRM należy traktować w warunkach szpitalnych jak procedury przeprowadzone w sposób niejałowy. Trudne warunki logistyczne oraz warunki atmosferyczne mogą powodować problemy z odpowiednim przygotowaniem miejsca kaniulacji. Zasada przedstawiona powyżej nie zwalnia personelu ZRM od zachowywania szczególnej ostrożności i przeprowadzania odpowiednich procedur w warunkach jałowych. Zasada ta jest tylko dodatkowym zabezpieczeniem pacjenta przed ewentualnymi powikłaniami. Kaniula założona przedszpitalnie powinna zostać usunięta jak najszybciej po przyjęciu pacjenta do SOR/IP, ale tylko w momencie zapewniania nowego, odpowiedniego i prawidłowo funkcjonującego dostępu dożylnego uzyskanego w warunkach szpitalnych (16).

Autorzy zachęcają zespoły szpitalnych oddziałów ratunkowych oraz izb przyjęć do opracowywania procedur postępowania z kaniulami założonymi przez ZRM w oparciu o aktualne wytyczne towarzystw zajmujących się problematyką kaniulacji we współpracy z szpitalnymi zespołami epidemiologicznymi.

Bezpieczna linia naczyniowa – jak ją zbudować? Przykłady linii oraz rozwiązań, które ułatwiają terapię dożylną

Najnowsze wytyczne dotyczące infuzji dożylnej zmieniają wiele przyzwyczajeń oraz starych praktyk w postępowaniu z kaniulą. Naczelne zasady to: oddal miejsce infuzji od głównego portu kaniuli oraz stosuj rozwiązania umożliwiające zachowanie pełnej jałowości w infuzji.

Kranik trójdrożny z drenem przedłużającym: to bardzo dobre rozwiązanie w praktyce ratowniczej. Pozwala odsunąć miejsce infuzji od głównego portu kaniuli oraz daje możliwość dodatkowego zabezpieczenia kaniuli przez zabandażowanie lub oklejenie. Technika ta nie naraża kaniuli na przypadkowe usunięcie przez brak manipulacji bezpośrednio przy miejscu wkłucia. Odpowiednie dobranie długości drenu przedłużającego zapewnia łatwy dostęp do prowadzenia terapii dożylnej, np. u pacjenta zabezpieczonego materacem próżniowym lub śpiworem.