Pacjent geriatryczny – kilka wskazówek w postępowaniu

Transport starszego pacjenta do SOR

Jadąc z urazowym pacjentem geriatrycznym, każdorazowo powinno się poinformować SOR o transporcie takiego pacjenta oraz przewidywanym czasie przybycia zgodnie z zasadami AT-MIST-ETA. Osoba taka ma bowiem pięć razy większe ryzyko zgonu niż osoba młodsza, która doznała podobnego urazu. Z kolei śmiertelność z powodu wypadku komunikacyjnego jest dwukrotnie większa niż u osób młodszych. To powoduje, że tak ważne jest przygotowanie SOR na przyjęcie takiej osoby, jak również istotna jest diagnostyka, a często również kilkugodzinna obserwacja. Należy mieć na uwadze, że to, co jest normalnym objawem u dorosłego, często nie będzie występowało u pacjenta geriatrycznego, a atypowe objawy są zupełnie normalne u pacjentów starych. Już samo zbadanie starszego pacjenta pod kątem urazu będzie czasem wyzwaniem:

• brak pamięci co do zdarzenia często nie wynika z utraty przytomności, ale ze stanu ogólnego sprzed wypadku, mimo to nawet niewielki uraz głowy z uwagi na kruchość naczyń krwionośnych może spowodować istotny uraz śródczaszkowy;
• nowe miejsce, brak rodziny, ból, podane leki i stres mogą wyzwolić majaczenie u pacjenta geriatrycznego;
• zaburzenia poruszania się, zmiany zwyrodnieniowe stawów, nierozumienie poleceń powodują, że możemy przeoczyć urazy kostno-stawowe, a zdarzają się pacjenci zgłaszający się do SOR z zestarzałymi złamaniami i ze zwichnięciami, którzy nie pamiętają urazu (post factum, jeśli przeoczymy zwichnięcie czy złamanie, bo pacjent się na nic nie skarżył, będziemy narażeni na pretensje pacjenta i jego rodziny);
• leki stosowane przez pacjenta mogą maskować objawy (leki przeciwbólowe, beta blokery itd.) lub wpłynąć na niekorzystny przebieg gojenia się/leczenia (antykoagulanty, leki przeciwpłytkowe itd.).