Pacjent pediatryczny – schorzenia prowadzące do stanów nagłych

Pacjent pediatryczny, kontakt z nim i ocena stabilności oddechu oraz krążenia w wielu przypadkach może stanowić stresującą część pracy Zespołu Ratownictwa Medycznego. Niniejszy artykuł ma na celu przypomnienie kilku podstawowych informacji o procesie badania i ratowania pacjenta pediatrycznego.

Słowa kluczowe: pacjent pediatryczny, stany nagłe, pediatria

Budowa anatomiczna ciała dziecka znacznie różni się w stosunku do anatomii dorosłego, nie tylko samym faktem wielkości narządów, ale też w pewnym stopniu fizjologią ich pracy. Dlatego też u podstaw zatrzymania krążenia leży w pierwszej kolejności niewydolność oddechowa. Znacznie rzadziej dochodzi do zaburzeń pracy serca. Mechanizm kompensacyjny dziecka działa bardziej dynamicznie, co w szybszym tempie może prowadzić do zdekompensowania wydolności, w konsekwencji prowadząc do nagłego zatrzymania krążenia (NZK).

Pacjent pediatryczny - zaawansowane zabiegi resuscytacyjne

Zaawansowane zabiegi resuscytacyjne, jakim poddawany jest pacjent pediatryczny, rozpoczynają się właściwie tak samo jak w każdym przypadku, czyli od schematu ABC. Pierwsze wrażenie dotyczące stanu świadomości powinno zaalarmować ratownika w przypadku, gdy możemy zaobserwować: brak reakcji na bodźce bólowe, nieobecne napięcie mięśniowe (dziecko jest wiotkie, „przelewające” się przez ręce), brak oddechu bądź gasping, bladość lub sinicę powłok skórnych.

„A” (airway) – drogi oddechowe, należy przede wszystkim potwierdzić ich drożność. Przyczyny niedrożności dróg oddechowych u pacjentów pediatrycznych to często niewielkie ciała obce będące na wyposażeniu gospodarstwa domowego. W przypadku ciała obcego na wysokości gardła możliwe jest jego usunięcie np. kleszczykami Magilla. Dalszy proces udrażniania dróg oddechowych to klasyczny rękoczyn czoło – żuchwa (gdy brak urazu lub gdy brak podejrzeń) lub rękoczyn Esmarcha – w przypadku starszych dzieci. Z kolei w przypadku mniejszych pacjentów pomocne jest podłożenie przedmiotu pod plecy (np. pieluchy, ręcznika) na wysokości łopatek, co zapobiega zginaniu główki w stronę klatki piersiowej.