Postępowanie w nagłych stanach zagrożenia zdrowia i życia u pacjentki ciężarnej. Część I − stan przedrzucawkowy i rzucawka

Jak widać na podstawie powyższego przypadku, wdrożenie typowego leczenia, opartego przede wszystkim na siarczanie magnezu i rozwiązaniu ciąży poprzez cięcie cesarskie, pozwoliło uniknąć zgonu pacjentki i płodu. Obraz powyższego przypadku potwierdza słuszność wytycznych proponowanych do leczenia, również w ramach praktyki Zespołu Ratownictwa Medycznego (ZRM). Są to wlewy magnezu, z tym że pierwszy z nich powinien być zastosowany w szybkim podaniu, w celu aplikacji dawki wysycającej. Kolejne dawki powinny być rozłożone w przeciągu dalszych godzin i to postępowanie może już nie dotyczyć personelu ZRM, ponieważ zalecane jest, aby pacjentka położnicza w stanie zagrożenia zdrowia i życia znalazła się pod specjalistyczną opieką w ciągu „złotej godziny”. Drugi ze składowych elementów to wspomniana już również w części „Leki” walka z hipertensją w ramach środków dostępnych dla ZRM typu podstawowego bądź specjalistycznego. Obie składowe mają podstawowe zadanie stabilizacji stanu zdrowia pacjentki i niedopuszczenia do postępowania ciągłej dekompensacji narządowej oraz destabilizacji krążeniowo-oddechowej, która może wpływać na zgon matki i płodu przed podjęciem kluczowych interwencji z zakresu ginekologii i położnictwa. 

Drugi z przypadków dotyczy 24-letniej pacjentki po cięciu cesarskim wykonanym w 40. tygodniu ciąży w związku z ułożeniem pośladkowym płodu. Była ona hospitalizowana w ramach szpitala niższej referencyjności. W drugiej dobie po cięciu cesarskim u pacjentki obserwowano uogólnione napady toniczno-kloniczne. Została skierowana do leczenia neurologicznego w warunkach kliniki. W wywiadzie chorobowym pacjentki nie występowały wzmianki o stwierdzonej epilepsji. Wstępnie w obrębie kliniki neurologii leczono ją poprzez podawanie relanium i clonazepamum. Okazało się, iż stosowanie tych leków miorelaksacyjnych nie było skuteczne – pacjentka nadal doświadczała epizodów drgawek. W ramach konsultacji ginekologiczno-położniczej stwierdzono w badaniu fizykalnym śpiączkę, tachykardię oraz CTK o wartości 130/90 mm Hg. Pacjentkę przyjęto do leczenia w klinice położnictwa. Zastosowano modyfikację leczenia z zakresu neurologii poprzez zaprzestanie stosowania leków miorelaksacyjnych z grupy benzodiazepin. Wdrożono natomiast podanie wysycającej dawki 4 g siarczanu magnezu, rozcieńczonych w 100 ml infuzji. Wlew podano w pięć minut. Kontynuowano leczenie poprzez podawanie ciągłego wlewu magnezu w dawce 1 g na godzinę przez kolejne 24 godziny. Redukowano również hipertensję, którą pacjentka rozwinęła w trakcie hospitalizacji poprzez podawanie metyldopy. Wdrożone leczenie okazało się skuteczne. Uzyskano natychmiastową stabilizację stanu zdrowia pacjentki. Uzyskano również poprawę w zakresie odzyskania przytomności. Po stabilizacji CTK odstawiono również leczenie hipertensji. Pacjentka nie wymagała już dodatkowego leczenia i po kilku dniach opuściła szpital, bez zaleceń w zakresie leków do przyjmowania na stałe.