Postępowanie Zespołu Ratownictwa Medycznego w przypadku podejrzenia ostrego zespołu wieńcowego – istota stosowania leków przeciwkrzepliwych

Klopidogrel/prasugrel/tikagrelor to kolejna grupa leków przeciwpłytkowych, które działają poprzez wybiórcze i nieodwracalne łączenie się z receptorem adenozyno-5’-difosforanu (ADP) typu P2Y12. Są podawane u pacjentów z OZW ‒ STEMI/NSTEMI/UA ‒ leczonych zabiegowo i zachowawczo. Według wytycznych klopidogrel powinien być stosowany, gdy prasugrel lub tikagrelor są przeciwwskazane, niedostępne lub nie mogą być podane ze względu na wysokie prawdopodobieństwo krwawienia. Jak w przypadku stosowania ASA, tutaj również obowiązuje loading dose. Dla tikagreloru jest to 180 mg, następnie w trakcie terapii, po wykonaniu przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) 90 mg 2 razy na dobę. Z kolei dawki prasugrelu to wstępnie 60 mg i kolejno w trakcie leczenia 10 mg raz na dobę w przypadku pacjenta, który waży powyżej 60 kg. W przypadku, gdy pacjent waży mniej niż 60 kg, należy stosować 5 mg raz na dobę (5).

W postępowaniu przedszpitalnym ważna jest zatem decyzja, jaki inhibitor receptora P2Y12 podać. Liczne badania wykazały brak różnic w stosunku do ryzyka niedokrwiennego pacjenta, natomiast różnice pojawiały się w stosunku do ryzyka krwawienia. Ostateczna decyzja powinna zostać podjęta po konsultacji z ośrodkiem hemodynamiki. W oparciu o badania nie jest rekomendowany rutynowy pre-treatment inhibitorami P2Y12 dla pacjentów, których anatomia wieńcowa nie jest znana i planowana jest wczesna strategia inwazyjna. Dla pacjentów z odroczoną strategią inwazyjną terapia może być rozważona w wybranych przypadkach, w oparciu o ryzyko krwawienia. Tikagrelor i prasugrel mają szybki początek działania, zatem mogą być podane po koronarografii diagnostycznej, lecz przed rozpoczęciem angioplastyki wieńcowej, co może być korzystne dla pacjentów z rozpoznaniem innym niż NSTEMI, np. w przypadku rozwarstwienia aorty. W tych przypadkach podanie inhibitora P2Y12 istotnie opóźniłoby leczenie zabiegowe (6).