Przełom hipometaboliczny i przełom hipermetaboliczny jako stany zagrożenia życia w tyreologii

Postępowanie szpitalne obejmować będzie podaż leków zmniejszających stężenie hormonów tarczycy w surowicy – tiamazol 40-80 mg i.v. 3x dz. oraz jak najszybszą podaż jodu (> 1 h od podaży tyreostatyków), np. joheksol i.v. 0,6 g (2 ml) 2x dz. Stosuje się również β-bloker, np. propranolol i.v. 2 mg w ciągu 2 minut, można powtórzyć po kilku minutach, następnie 2 mg co 4 h, hydrokortyzon i.v. 50-100 mg 4x dz., antybiotyki przy podejrzeniu zakażenia (do czasu uzyskania wyników posiewów).

Jeśli
wskazana – podaż tlenu w przepływie 2 l/min przez cewnik donosowy,
ewentualnie bardziej intensywna tlenoterapia w zależności od objawów
zgłaszanych przez przytomnego chorego (duszność) i wskazań pulsoksymetru
(monitorować saturację – utrzymanie jej na poziomie 94-98%, jeśli nie
ma przeciwwskazań – np. w przypadku współistniejącej POChP – wówczas
odpowiednie wartości saturacji wynoszą 88-92%).

Wyrównuje się zaburzenia wodno-elektrolitowe poprzez podaż płynu wieloelektrolitowego, roztworu 0,9-proc. NaCl.

Należy
obniżać temperaturę ciała poprzez stosowanie zimnych okładów, podawanie
paracetamolu oraz leczyć chorobę, która wywołała przełom tarczycowy. W
razie wskazań, np. migotanie przedsionków, stosować należy profilaktykę
przeciwzakrzepową (4).

W szczególnych sytuacjach, chcąc szybko
usunąć nadmiar krążącej we krwi T4, stosuje się plazmaferezę. Wskazaniem
do tego postępowania jest zażycie dużej ilości hormonów tarczycy w
próbach samobójczych. Wówczas osoczowe stężenie T4 może być bardzo
wysokie (8).