Przyrządowe metody udrażniania dróg oddechowych i ich monitorowanie

Pulsoksymetr to kolejne urządzenie, które powinno zostać zastosowane w celu oceny wentylacji pacjenta, ma ograniczenia w potwierdzaniu położenia przyrządów do udrażniania dróg oddechowych. U pacjentów, u których wykonano preoksygenację przed intubacją, zmiana pulsoksymetrii może potrwać nawet kilka minut. Odczyty pulsoksymetryczne zależą również od krążenia w obszarze, w którym czujnik jest przymocowany, co sprawia, że jest mniej wiarygodna we wstrząsie i w zatrzymaniu krążenia niż kapnografia (13).

Kapnografia może również zostać zastosowana w celu oceny położenia urządzeń nagłośniowych takich jak: maski krtaniowe (LMA), rurki krtaniowe (LTD) czy i-Gel. Urządzenia te są wprowadzane „na ślepo” i są coraz częściej wykorzystywane w sytuacjach, gdy intubacja może stwarzać trudności lub jest niemożliwa ze względu na różne przyczyny (brak doświadczenia, trudne warunki itp.). Urządzenia te charakteryzują się wysokim wskaźnikiem prawidłowego położenia, zastosowanie kapnografii pozwala na potwierdzenie, że są wprowadzane na odpowiednią głębokość i kierują powietrze do tchawicy (14).

Kapnografia nie zastępuje badania fizykalnego. Istnieje kilka okoliczności, w których ETCO₂ nie zostanie wykryty przy prawidłowo ułożonych urządzeniach w drogach oddechowych.

Nieodpowiednie uciskanie klatki piersiowej podczas zatrzymania krążenia jest jedną z przyczyn braku rejestracji ETCO₂ z prawidłowo zabezpieczonymi drogami oddechowymi. ETCO₂ zależy od ruchu powietrza do i z płuc, a także cyrkulacji CO₂ do płuc. Uciski, które nie są wystarczająco szybkie lub wystarczająco głębokie, nie są wykonywane przez zbyt długi czas, lub gdy przestój był tak długi, że nawet dobre uciśnięcia nie powodują wytwarzania CO