Reakcja alergiczna oraz jej specyfika w odniesieniu do pacjentów pediatrycznych

Pełny opis farmakologii możliwej do zastosowania w przypadku anafilaksji zarówno w ZRM P, jak i w IP i SOR

Adrenalina (epinefryna)

Amina sympatykomimetyczna jest hormonem i neuroprzekaźnikiem wytwarzanym przez komórki rdzenia nadnerczy, tkankę chromochłonną ciałek przyzwojowych oraz przez zakończenia nerwowe układu współczulnego. Zaliczana do grupy katecholamin.

Mechanizm działania: przez receptory alfa-1 i alfa-2 następuje obkurczenie łożyska naczyniowego, co skutkuje zwiększeniem oporu naczyniowego i wzrostem ciśnienia tętniczego krwi, perfuzji mózgowej oraz wieńcowej. Poprzez receptory beta-1 i beta-2 następuje przyspieszenie akcji serca, także zwiększenie jego rzutu, co nazywamy efektem chronotropowym i inotropowym dodatnim.

Adrenalina jest lekiem pierwszego rzutu podczas wstrząsu anafilaktycznego, jeśli nie uzyskano informacji o nadwrażliwości na składniki leku, zwłaszcza pirosiarczan sodowy zawarty w adrenalinie WZF. W ciąży nie ma przeciwwskazań do użycia adrenaliny, jeżeli spodziewana korzyść przewyższa zagrożenie. Lek znajduje się w grupie C.

Prawdopodobieństwo wpływu na dziecko u kobiet karmiących jest znikome, ponieważ przenikanie adrenaliny do mleka matki jest śladowe.

Dawkowanie w przypadku wstrząsu anafilaktycznego:

• dorośli: 0,5 mg i.m. w powtarzalnej dawce co 5 min, jeżeli objawy nie ustępują,
• dzieci:
  • >12 lat – 0,5 mg/0,5 ml,
  • 6-12 lat – 0,3 mg/0,3 ml,
  • < 6 lat – 0,15 mg/0,15 ml.