Respiratoroterapia i opieka nad pacjentem wentylowanym mechanicznie

Artykuł ma na celu przybliżenie zagadnień związanych z respiratoroterapią. W pracy omówiono jej tryby, a także strategię optymalizacji opieki nad pacjentem wentylowanym mechanicznie.

Słowa kluczowe
respiratoroterapia, wentylacja mechaniczna, tryby wentylacji mechanicznej

Wykorzystanie respiratora transportowego w zespole ratownictwa medycznego znacząco ułatwia pracę zespołowi i wpływa na jego bezpieczeństwo podczas transportu poszkodowanego. Respiratory stosowane w opiece przedszpitalnej nie prezentują tak wielu funkcji i trybów wentylacji jak ich stacjonarne odpowiedniki. Prawidłowe nastawy respiratora zapewniają skuteczną i bezpieczną wentylację pacjenta. Terminologia trybów wentylacji nie jest globalnie określona, przez co każdy producent dany tryb wentylacji może określić własną nazwą. Chaos w nomenklaturze doprowadza do sytuacji, w których tożsamy sposób wentylacji pacjenta nazywany jest inaczej w różnych urządzeniach. Dlatego też ważne jest poznanie respiratora w swoim miejscu pracy.

W kwestii nastaw respiratora warto zdefiniować terminy: liczby oddechów na minutę (f – frequency), pojemności oddechowej (TV – tidal volume), pojemności minutowej (MV – minute volume), stężenia tlenu w mieszaninie oddechowej (FiO – fraction of inspired oxygen), ciśnienia szczytowego (P_max), dodatniego ciśnienia końcowowydechowego (PEEP – positive end-expiratory pressure) oraz stosunku wdechu do wydechu (I:E – inspiration:expiration).

Tryby wentylacji mechanicznej

W uproszczeniu tryby wentylacji mechanicznej opierają się na dwóch mechanizmach rozpoczęcia wydechu. Tryb może być trybem objętościowo zmiennym (VC –