„Skutki uboczne leków? A kto by o nich czytał?!” ‒ kilka słów o złośliwym zespole neuroleptycznym

Diagnostyka

Od przeszło 10 lat dysponujemy kryteriami opracowanymi przez grupę ekspertów z dziedzin: psychiatrii, neurologii, anestezjologii oraz medycyny ratunkowej, które zostały opublikowane w 2011 roku w czasopiśmie „The Journal of Clinical Psychiatry” (ryc. 2).

Ważne jest również wykluczenie innych możliwych przyczyn stanu klinicznego poprzez diagnostykę różnicową.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa w przypadku NMS to przede wszystkim wiele badań laboratoryjnych krwi. Choć mają duże znaczenie, należy je wykonać u pacjenta z podejrzeniem NMS. Mają one na celu nie tylko rozpoznanie samego zespołu. Do ich zadań należą przede wszystkim: różnicowanie, monitorowanie dynamiki oraz prewencja poprzez wczesne wykrywanie ewentualnych powikłań po ZZN.

Oprócz wielu badań krwi należy zlecić także badanie moczu, płynu mózgowo-rdzeniowego, w którym to podwyższony poziom białka może być zaobserwowany u niewielu pacjentów. Ważne jest również badanie obrazowe MRI, CT, przy czym u 90% pacjentów z NMS w badaniach obrazowych nie występują żadne istotne zmiany.

Można się również posiłkować badaniem EEG, które może wykazać niewielkie spowolnienie i spłaszczenie podstawowego rytmu. Stany i zaburzenia, z którymi należy różnicować NMS, można podzielić na kilka grup (ryc. 3).

Zaburzeń, z którymi należy różnicować ZZN, jest wiele. Ponadto u pacjentów często występują inne dodatkowe i niezwiązane z NMS objawy oraz zaburzenia. Badania laboratoryjne wykonywane u pacjenta z ZZN mogą być również niemiarodajne ze względu na przyjmowane przez niego leki czy jego uzależnienie od środków psychoaktywnych. Wszystko to utrudnia diagnostykę ZZN i może znacznie przyczynić się do przyćmienia obrazu klinicznego, co w konsekwencji może prowadzić do błędu w rozpoznaniu i dalszym leczeniu.