Stany naglące w neurochirurgii dzieci: urazy czaszkowo-mózgowe

Wklinowanie w otwór wielki

Kolejnym rodzajem wgłobienia jest wklinowanie w otwór wielki. Jego przebieg polega patofizjologicznie na przemieszczeniu migdałków móżdżku do otworu wielkiego w przebiegu zmian podnamiotowych, szczególnie w guzach tylnego dołu czaszki. W tym przypadku może dochodzić do ucisku rdzenia przedłużonego i nagłego zgonu pacjenta. Kiedy dochodzi do powolnego narastania objawów, symptomem zwiastującym wgłobienie jest zmniejszenie częstotliwości oddychania do wartości mniejszych niż 10 oddechów na minutę.

Podczas występowania bradypnoe pacjent może zachowywać całkowitą bądź ograniczoną świadomość. Podobnie jak w przypadku wklinowania we wcięcie namiotu móżdżku, strukturą szczególnie narażoną na uszkodzenie jest ośrodek oddechowy. Stąd znane są opisywane często patologie w postaci nagłego bezdechu bądź stopniowo postępujących problemów oddechowych w postaci nieregularnego oddechu o zmiennej amplitudzie jego głębokości. Istota reakcji ośrodka oddechowego związana jest z kierowaniem narządów odpowiedzialnych za napęd oddechowy poprzez kontrolę ilości dwutlenku węgla w postaci jonów HCO₃^- we krwi przepływającej przez rdzeń przedłużony. Jeżeli komórki ośrodka zidentyfikują nadmiar jonów, wysyłają impulsy poprzez rdzeń kręgowy i nerwy do odpowiedzialnych za oddychanie mięśni oddechowych. Najważniejszym mięśniem biorącym udział w procesie oddychania jest przepona. Mięśniami pomocniczymi są mięśnie międzyżebrowe.

Wskutek niewydolności ośrodka oddechowego pacjent może wymagać wentylacji mechanicznej. W warunkach medycyny ratunkowej może ona zostać podjęta zarówno za pomocą worka samorozprężalnego, jak i respiratora. Wartym uwagi jest niedążenie do rutynowej hiperwentylacji na etapie przedszpitalnym. Dobrą strategią przy podejmowaniu wentylacji mechanicznej jest z kolei rutynowe używanie kapnografii i kapnometrii, które pozwalają utrzymywać poziom CO