Udar, który znika? Czyli czym jest i co niesie ze sobą przemijający atak niedokrwienny

Rokowanie

TIA jest schorzeniem, które nie prowadzi do trwałych uszkodzeń czy ubytków neurologicznych, przez co bezpośrednio nie powoduje śmierci pacjenta. Jest jednak ostrzeżeniem przed możliwie zbliżającym się udarem i powodem do dokładnej diagnostyki. Pacjenci po przebyciu TIA są bardziej narażeni nie tylko na „pełny” udar, ale również na inne incydenty naczyniowe. Istotnym okazały się wyniki badań, które wyraźnie wskazały, że ryzyko wystąpienia udaru jest największe w przeciągu kilku najbliższych dni po TIA. W czasie 90 dni po przemijającym ataku niedokrwiennym u 10% pacjentów wystąpił udar, ponadto u połowy z nich było to zaledwie w ciągu 2 dni. U 8% pacjentów udar wystąpi w ciągu 30 dni, a u 24-29% – w ciągu 5 najbliższych lat. Okazuje się, że na to ryzyko wpływ ma nawet sam czas trwania TIA – im dłuższy, tym ryzyko większe. Pacjenci po TIA są w grupie podwyższonego ryzyka wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego, które jak statystyka pokazuje w większości przypadków zakończą się zgonem. Dlatego tak istotnym, a nie zawsze oczywistym, jest fakt, iż pacjenci po TIA powinni zostać poddani dokładnej diagnostyce neurologicznej, ale nie tylko. Należałoby również poddać pacjenta badaniom internistycznym oraz badaniom laboratoryjnym. Przy wyborze konkretnych badań należy przyjrzeć się dokładniej objawom, które wystąpiły podczas epizodu niedokrwienia i przeprowadzić w ich kierunku odpowiednie badania. W klasyfikowaniu stopnia ryzyka pojawienia się udaru u danego pacjenta po epizodzie przemijającego ataku niedokrwiennego pomaga nam skala ABCD2.

Im punktacja wyższa, tym ryzyko udaru jest większe. Pacjenci niżej punktowani w powyższej skali mają niższe ryzyko wystąpienia udaru mózgu. Pomimo tego faktu, nie powinni zaniechać diagnostyki i kontroli neurologicznej.