Udar mózgu − postępowanie przedszpitalne

Leczenie udaru mózgu

Leczenie
udaru niezwłocznie musi odbywać się w szpitalu, który posiada odział
udarowy. Podstawą diagnozy udaru jest wywiad lekarski zebrany od
pacjenta lub – jeżeli jest to niemożliwe − od rodziny lub świadków
zdarzenia. Konieczne jest zweryfikowanie czasu, jaki upłynął od
pojawienia się objawów do czasu przywiezienia do szpitala – warunkuje to
sposób leczenia (10).

U chorych, u których jest podejrzewany udar
mózgu, należy jak najszybciej wykonać diagnostykę obrazową w postaci
tomografii komputerowej głowy lub rezonansu magnetycznego. Badania te
pozwalają zróżnicować przyczynę udaru – czy był on skutkiem zamknięcia
tętnicy, czy następstwem krwotoku do mózgu (4).

Cel leczenia

Celem leczenia udarów jest jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi w obszarze objętym niedokrwieniem. Ma to ogromne znaczenie, gdyż walczymy o tzw. penumbrę, czyli obszar bezpośrednio otaczający ognisko rozmiękania tkanki nerwowej i śmierci komórek. W obszarze tym nie doszło do martwicy dzięki istnieniu krążenia obocznego. Penumbra stanowi strategiczny cel dla terapii. Musi to jednak nastąpić przed upływem 4,5 godziny od początku udaru, bowiem po tym czasie reperfuzja grozi ukrwotocznieniem ogniska martwiczego i uszkodzeniem neuronów penumbry przez wolne rodniki uwalniające się z rozkładających się komórek, co znacznie pogarsza rokowanie.

Leczenie udaru niedokrwiennego mózgu

Od końca lat 90., podobnie jak w leczeniu ostrego zawału serca, wprowadzono do leczenia udaru niedokrwiennego mózgu leki trombolityczne. Są to leki aktywujące trombolizę, czyli „rozpuszczanie” skrzepu będącego czynnikiem powodującym niedokrwienie mózgu. Trombolizę wykonuje się w trybie nagłym, najszybciej, jak to jest możliwe. W Polsce od roku 2003, na podstawie