Wbrew woli. Zgodnie z prawem. Współpraca Policji z zespołami ratownictwa medycznego

Policjant w ambulansie

Obecność Policji na miejscu interwencji może wynikać nie tylko z konieczności zapewnienia bezpieczeństwa w ramach asysty. Dotyczy również bardzo często czynności służbowych, takich jak sporządzenie notatki czy uzyskanie istotnych informacji, kluczowych w dalszym postępowaniu, które w późniejszym czasie mogą być już trudne do ustalenia. Bez względu na charakter działań pojawia się pytanie, czy, w jakim zakresie i kiedy jest dopuszczalna obecność funkcjonariuszy w karetce pogotowia?

Ustawa o Państwowym Ratownictwie Medycznym jednoznacznie wprowadziła funkcję kierownika zespołu specjalistycznego i zespołu podstawowego. Decyzje dotyczące akcji ratunkowej i działań w zakresie medycznych czynności ratunkowych spoczywają właśnie na jego barkach. Kierownik zespołu odpowiada zatem także za współpracę i koordynowanie działań jednostek współpracujących z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne w trakcie wspólnych działań i czynności. Pomimo braku szczegółowych unormowań oraz procedur należy przyjąć, że o możliwości wykonania czynności służbowych przez funkcjonariuszy Policji w karetce pogotowia decyduje właśnie kierownik zespołu. Podobnie w jego lub jej gestii pozostaje zgoda lub nie na obecność rodziny albo opiekuna pacjenta. Jak w wielu innych sytuacjach, z którymi spotykamy się w ratownictwie medycznym, odpowiedzi na takie pytania najczęściej brzmią: to zależy.

Kolejnym źródłem prawnej regulacji dotyczącej świadczeń, do których należą medyczne czynności ratunkowe, jest Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Obejmuje kluczowe aspekty świadczeń, między innymi takie jak: prawo pacjenta do tajemnicy informacji z nim związanych czy prawo do poszanowania intymności i godności pacjenta. Z tej perspektywy obecność funkcjonariuszy Policji – oczywiście znów zależnie od sytuacji – może budzić wątpliwości.