Zatorowość płucna niejedno ma imię. Zator tętnicy płucnej w ZRM i SOR

Zatorowość płucna jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Może dawać niespecyficzne objawy, co może z kolei skutecznie wydłużyć krytycznie ważny czas udzielenia adekwatnej pomocy. Celem pracy jest pochylenie się nad specyfiką tej jednostki chorobowej, opisanie jej leczenia, postępowania przedszpitalnego, a także problematycznej diagnostyki.

Słowa kluczowe

zatorowość płucna, zator tętnicy, zator tętniczy, zator tętnicy płucnej, płuca, oddech, duszność

Wiele stanów zagrożenia życia objawia się w sposób dość czytelny i możliwy do przewidzenia, a większość objawów można przyporządkować do poszczególnego stanu nagłego. Istnieją jednak takie stany nagłego zagrożenia życia, które dawać mogą niespecyficzne objawy, niewiążące się w obraz konkretnej jednostki chorobowej. U jednego pacjenta objawy te mogą rozwijać się i silnie dawać o sobie znać, podczas gdy u innego z tą samą jednostką chorobową można zaobserwować jedynie skąpe symptomy. Jednym z takim stanów jest zatorowość płucna, która nierozpoznana, bądź zdiagnozowana zbyt późno, często okazuje się śmiertelna dla pacjenta.

Czym jest zatorowość płucna?

Zatorowość płucna to trzecia najczęściej występująca (zaraz po zawale mięśnia sercowego i udarze mózgu) choroba na tle zatorowo-zakrzepowym. Zatorowość płucna to stan, podczas którego dochodzi do całkowitego zamknięcia bądź częściowego zawężenia światła tętnicy płucnej lub jej rozgałęzienia spowodowanego przez materiał zatorowy. W większości przypadków są nim skrzepliny krwi powstałe najczęściej w żyłach głębokich kończyn dolnych lub miednicy mniejszej. Materiałem zatorowym mogą być jednak nie tylko skrzepliny krwi, choć to właśnie one są najczęstszym powodem zatorowości płucnej, ale może pojawić się też zator tłuszczowy czy powietrzny. Zdarzyć się może, że przyczyną zatoru okaże się płyn owodniowy, który podczas porodu przedostał się do żyły miednicy mniejszej.