Zatrucie alkoholem etylenowym w praktyce podstawowego Zespołu Ratownictwa Medycznego

Po spożyciu glikolu u pacjenta występują depresja ośrodka oddechowego oraz kwasica metaboliczna. W przypadku, gdy pacjent przeżywa ostre zatrucie rozwija się ostra niewydolność nerek. Najbardziej toksyczne w glikolu etylenowym są jego metabolity, głównie kwas szczawiowy. Najmniejsza, śmiertelna dawka kwasu dla osoby dorosłej wynosi ok. 100 ml. Okres półtrwania glikolu wynosi ok. 2,5 godziny. Po upływie 18-24 godzin praktycznie nie jest wykrywalna jego obecność we krwi, tkankach i moczu. Należy pamiętać, że długi okres półtrwania mają metabolity glikolu i można je wykryć nawet po kilku tygodniach. W badaniach mikroskopowych nerek w spolaryzowanym świetle ujawnia się odkładanie kryształów szczawianowych w cewkach nerkowych i w mózgu. (4, 5, 9-16).

Kliniczne objawy ostrego zatrucia glikolem etylenowym

W ciągu ostatnich lat alkohole należą do jednych z częstych przyczyn ostrych zatruć w Polsce. Spowodowane są nie tylko spożyciem nadmiernej ilości alkoholu etylowego, ale również spożywaniem zamienników, które często zawierają szkodliwy dla życia i zdrowia alkohol metylowy, izopropylowy oraz glikol etylenowy (3, 6, 7, 8, 28, 29). Już w latach 1969-1987 warszawski ośrodek ostrych zatruć hospitalizował 205 pacjentów, w tym 170 po spożyciu glikolu. Odsetek zmarłych wyniósł 40%.