Adenozyna jako element postępowania w częstoskurczach z wąskim zespołem QRS

Nadkomorowe zaburzenia rytmu serca

Napadowy częstoskurcz nadkomorowy (pSVT – paraoxymal supraventricular tachycarida) z nagłym początkiem i równie gwałtownym ustąpieniem jest dość częstym typem arytmii. W ogólnej populacji chorobowość wynosi 2,25/1000, a zapadalność – 35/100 tys. osobolat. Kobiety chorują dwukrotnie częściej niż mężczyźni. U osoby bez współistniejącej choroby strukturalnej mięśnia sercowego pSVT może wystąpić w każdym wieku. Najczęściej jednak pierwszy napad pojawia się między 12. a 30. rokiem życia (3).

Do najczęściej występujących pSVT zalicza się częstoskurcz:

• węzłowy nawrotny (AVNRT – atrioventricular nodal reentrant tachycardia) – około 50-60% przypadków,
• przedsionkowo-komorowy nawrotny (AVRT – atrioventricular reentrant tachycardia) – około 30% przypadków,
• przedsionkowy (AT – atrial tachycardia) – około 10% przypadków.

Cechą wspólną wszystkich powyższych arytmii są miarowość oraz zespół QRS trwający krócej niż 0,12 s. Z uwagi na to, zgodnie z wytycznymi ERC, niezależnie od mechanizmu powstania, postępowanie ratunkowe w przypadku każdej z nich jest takie samo.

W niektórych przypadkach częstoskurcze nadkomorowe mogą przebiegać z szerokimi zespołami QRS i upodabniać się do częstoskurczów komorowych. Zjawisko takie obserwuje się w przebiegu istniejącego wcześniej bloku odnogi pęczka przedsionkowo-komorowego, czynnościowego bloku odnogi lub przewodzenia przedsionkowo-komorowego drogą dodatkową (4).

Mechanizm powstawania tachyarytmii