Agresja jest, teraz trzeba sobie z nią radzić

Na koniec – obrona konieczna

Omawiając problem agresji, z którą na co dzień spotykają się pracownicy ZRM-u i SOR-u, warto wspomnieć o prawach, które przysługują każdemu obywatelowi znajdującemu się w sytuacji zagrożenia własnego zdrowia i życia. Pragniemy jednak wyraźnie zaznaczyć, że należy zawsze wyczerpać wszystkie możliwe metody i środki, które mogą zapewnić ci bezpieczeństwo i uchronić przed bezpośrednią konfrontacją, w tym także przed odparciem agresji fizycznej. Mamy świadomość, że każdy może kiedyś znaleźć się w sytuacji bez wyjścia i bez możliwości ucieczki przed agresywnym napastnikiem. Wiemy też, że pracownicy ZRM-u i SOR-u samodzielnie, często bez wiedzy przełożonych, zaopatrują się w różnego rodzaju narzędzia służące samoobronie. Ręczne miotacze gazu (RMG), pałki teleskopowe, paralizatory elektryczne, pistolety na kule gumowe, broń alarmową, odstraszacze, nie wyczerpują długiej listy, dostępnych bez pozwolenia, akcesoriów do samoobrony.

Pamiętaj, że obrona konieczna stanowi jeden z tzw. kontratypów, czyli okoliczności wyłączających bezprawność czynu zabronionego. Człowiek działający w warunkach obrony koniecznej formalnie wyczerpuje znamiona przestępstwa (np. powoduje obrażenia ciała u napastnika), jednak jego działanie nie jest bezprawne i jako takie nie stanowi przestępstwa. Podstawowym polskim aktem prawnym, który definiuje istotę obrony koniecznej i reguluje kwestie z nią związane, jest Kodeks karny (11), w tym przede wszystkim art. 25 i poszczególne paragrafy:

Art. 25. KK

„§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.