Aktualna klasyfikacja napadów padaczkowych oraz wytyczne postępowania w stanie padaczkowym

Utrzymujący się stan padaczkowy, pomimo zastosowania leczenia lekami pierwszego i drugiego rzutu, wymaga leczenia w oddziale intensywnej terapii medycznej oraz wprowadzenia chorego w stan śpiączki farmakologicznej przy użyciu fenobarbitalu (15-20 mg/kg m.c.), pentobarbitalu (5-10 mg/kg), propofolu (2 mg/kg), midazolamu (0,2 mg/kg), do uzyskania w zapisie EEG czynności z okresami wyładowań i stłumienia (burst suppression). Jednocześnie należy włączyć docelowe leczenie przeciwpadaczkowe. Do działań niepożądanych powyższych leków należą: depresja oddechowa, hipotensja, natomiast w przypadku pentobarbitalu dodatkowo: niewydolność serca, infekcje, niewydolność wątroby, niedrożność jelit, interakcje lekowe (4).

Podsumowanie

Stan padaczkowy jest stanem zagrożenia życia, dlatego też wymaga niezwłocznego wdrożenia leczenia. Wczesne zastosowanie benzodwuazepin przez ZRM może skutecznie przerwać SE i zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia trwałego uszkodzenia mózgu oraz zaburzeń oddechowych, krążeniowych i metabolicznych, jak również zgonu.

Piśmiennictwo

1. Chang B.S., Lowenstein D.H.: Epilepsy. „N Engl J Med”, 2003; 349 (13): 1257-66.
2. Thurman D.J., Beghi E., Begley C.E., Berg A.T., Buchhalter J.R., Ding D. et al.: Standards for epidemiologic studies and surveillance of epilepsy. „Epilepsia”, 2011; 52 Suppl 7: 2-26.
3. Fisher R.S., Cross J.H., D’Souza C., French J.A., Haut S.R., Higurashi N. et al.: Instruction manual for the ILAE 2017 operational classification of seizure types. „Epilepsia”, 2017; 58 (4): 531-42.
4. Meierkord H., Boon P., Engelsen B., Göcke K., Shorvon S., Tinuper P. et al.: