Amunicja zapalająca

Celem artykułu jest omówienie zagadnień związanych z amunicją zapalającą ‒ jej początków w historii amunicji oraz obecnego wykorzystania. Autorzy dokonują podziału środków zapalających na ciekłe i stałe, a następnie przybliżają kwestie dotyczące obrażeń spowodowanych przez amunicję zapalającą, a także opisują urazy termiczne i chemiczne oraz zatrucia ogólnoustrojowe. W artykule omówiono także zagadnienia związane z fosforem białym oraz postępowanie ratownicze podejmowane w stosunku do poszkodowanych narażonych na oddziaływanie środków zapalających.

Słowa kluczowe

amunicja zapalająca, fosfor biały, środki zapalające

Według przekazów historycznych środki zapalające były używane podczas prowadzenia konfliktów już w starożytności i średniowieczu. Po drugiej wojnie światowej doskonalono broń zapalającą i stosowano ją jako efektywny środek walki w większości wojen lokalnych i konfliktów zbrojnych.

A czym tak naprawdę są środki zapalające? To mieszaniny lub związki chemiczne, których zadaniem jest wydzielanie wysokiej temperatury, dzięki czemu mogą zapalać inne materiały i przedmioty oraz razić ludzi i zwierzęta. Istnieje wiele podziałów środków zapalających, natomiast w przypadku podziału ze względu na stan skupienia rozróżniamy środki zapalające ciekłe i stałe (ryc. 1).

Po 1970 roku proces rozwoju broni zapalającej był skoncentrowany na systemach rakietowych, tworzeniu zapór ogniowych i produkcji kaset lotniczych oraz urządzeń kasetowych. Dla przykładu, w latach 1964-1973 wyprodukowano i wysłano do Wietnamu prawie 1,5 mln bomb napalmowych o masie ponad 415 000 ton, natomiast w konflikcie na Bliskim Wschodzie izraelskie wojska stosowały masowo bomby napalmowe wobec wojsk egipskich znajdujących się na odkrytym terenie półwyspu Synaj. Według obliczeń ekspertów państw NATO 75% ogólnych strat w ludziach w wojnie 1967 r. zostało spowodowanych przez porażenie napalmem.