Analgetyki i ból w podstawowym ZRM

Ocena stopnia natężenia bólu u dzieci powinna się opierać na skalach odpowiednio przystosowanych dla tej grupy wiekowej. W zależności od wieku stosuje się uproszczone skale oparte na informacjach werbalnych i niewerbalnych opisujących cechy kliniczne bólu. W przypadku dzieci pomiędzy 3. a 12. rokiem życia, a także w sytuacjach braku dostępu do przyrządów umożliwiających wskazanie natężenia bólu możliwe jest skorzystanie ze skali „rozpiętości palcowej” (ang. Fingers Pain Scale), w której poziom bólu szacuje się poprzez ocenę odległości pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym dziecka. Palce zbliżone do siebie (stykające się) oznaczają, że ból w ogóle nie występuje lub jest znikomy. Natomiast maksymalne oddalenie od siebie palców świadczy o doznawanych bardzo silnych dolegliwościach bólowych (ryc. 3) (18).

U dzieci powyżej 3. roku życia można zastosować również skale obrazkowe. Jedną z najpowszechniejszych jest skala Wonga-Bakera, która opiera się na sześciu rysunkach przedstawiających różną mimikę twarzy obrazujących natężenie bólu. Najbardziej uśmiechnięta twarz (0 pkt) odpowiada brakowi bólu, natomiast skrajnie smutna i zapłakana (5 lub 10 pkt – zależnie od przyjętej punktacji) odzwierciedla najsilniejsze dolegliwości bólowe (ryc. 4) (19).