Analiza zasadności rutynowego zakładania kołnierza ortopedycznego pacjentom po urazach

Analiza zasadności rutynowego zakładania kołnierza ortopedycznego - unieruchomienie kręgosłupa szyjnego

Obrażenia kręgosłupa i rdzenia kręgowego powstałe w chwili zdarzenia (pierwotne) mają charakter dokonany. Działania podejmowane w tym przypadku przez służby ratunkowe mogą skupiać się jedynie na odpowiednim zabezpieczeniu poszkodowanego. Wykonywane czynności mają na celu zapobieganie wtórnym uszkodzeniom rdzenia kręgowego i opierają się na: ocenie, przywróceniu i utrzymywaniu podstawowych funkcji życiowych, farmakoterapii oraz właściwym unieruchomieniu poszkodowanego (9). Procedura ograniczenia ruchomości szczególnie narażonego na uszkodzenie kręgosłupa szyjnego zazwyczaj jest związana z założeniem poszkodowanemu kołnierza ortopedycznego. Stanowi on podstawowe wyposażenie zespołów ratownictwa medycznego, jak również jednostek Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego. W opiece przedszpitalnej wykorzystuje się kołnierze jednoczęściowe, wśród których najpopularniejsze są kołnierze: Laerdal Stifneck^®, Vista^® czy Miami J Advanced^®, Wizloc^®, oraz kołnierze dwuczęściowe, jak np. Philadelphia^®.

Uzasadnione unieruchomienie kręgosłupa szyjnego

Jeśli uszkodzenie kręgosłupa szyjnego zostało rozpoznane lub jest wysoko prawdopodobne, kołnierz utrzymywany jest do czasu leczenia zabiegowego (niekiedy nawet po tym leczeniu) bądź jako środek zapobiegawczy (10, 11). Tego typu postępowanie stanowi racjonalny sposób ograniczenia ruchomości uszkodzonego kręgosłupa w celu zminimalizowania ryzyka deficytu neurologicznego, który wynika z przemieszczenia niestabilnych fragmentów kostnych i uszkodzenia rdzenia kręgowego.