Arytmie nadkomorowe – cechy w badaniu fizykalnym i EKG

Częstoskurcze nadkomorowe (SupraVentricular Tachycardia – SVT) są jednym z najpowszechniej występujących zaburzeń rytmów w populacji. Umiejętność rozpoznawania i leczenia SVT u pacjentów w czasie działań zespołów ratownictwa medycznego jest istotną umiejętnością pracowników Systemu Ratownictwa Medycznego. W celu prawidłowej oceny pacjenta z podejrzeniem zaburzeń rytmu należy wdrożyć usystematyzowany sposób badania w postaci schematu ABCDE – oceniający w kolejności: A – drożność, B – oddychanie, C – krążenie, D – stan świadomości, E – ekspozycję. Ocena ta powinna zawierać szczególny nacisk na EKG oraz parametry krążenia. W sytuacji rozpoznania SVT oraz objawów niepokojących, takich jak: niewydolność krążenia, niedokrwienie mięśnia sercowego, wstrząs lub zaburzenia świadomości, należy wdrożyć jak najszybciej kardiowersję elektryczną. Pacjent bez objawów niepokojących z SVT wymaga dalszej diagnostyki różnicującej rodzaj arytmii i wdrożenia leczenia celowanego w danym zaburzeniu rytmu.

Słowa kluczowe: SupraVentricular Tachycardia – SVT, kardiowersja, postępowanie przedszpitalne, arytmie nadkomorowe

Nadkomorowe zaburzenia rytmu występują w każdej grupie wiekowej. Ich częstość jest różna i zależna od rodzaju częstoskurczu, jednak są one najpowszechniej spotykanym zaburzeniem rytmu (1). Mogą pojawić się w każdej postaci choroby wieńcowej, często u osób młodych. Najczęściej są jednak związane z organiczną chorobą serca. Występowanie częstoskurczu zwiększa się wraz z wiekiem. W codziennej praktyce ratownika medycznego i pielęgniarki systemu w zespołach wyjazdowych znaczna grupa pacjentów z zaburzeniami rytmu nie wymaga pilnej interwencji, a sposób postępowania jest zależny od właściwej interpretacji objawów klinicznych i zapisu EKG. Niebezpieczeństwo związane z szybką pracą mięśnia sercowego wynika z większego skrócenia się fazy rozkurczowej niż skurczowej, co znacznie redukuje przepływ wieńcowy. W konsekwencji powoduje to ograniczenie ukrwienia mięśnia sercowego i może prowadzić do poważnych następstw. Właściwe rozpoznanie pozwala nie tylko na podjęcie trafnego leczenia, ale zmniejsza też ryzyko wystąpienia ewentualnych powikłań wynikających z arytmii (2).