Badanie ultrasonograficzne pacjenta urazowego w praktyce ZRM

Kolejne dwa przyłożenia głowicy to ocena płuc w poszukiwaniu odmy. Powietrze znajdujące się w płucach doprowadza do rozproszenia fal ultradźwiękowych, powodując powstawanie artefaktów. Z uwagi na to nie jesteśmy w stanie w realny sposób zobaczyć struktury znajdujące się poniżej linii opłucnej. Nie oznacza to jednak, że badanie jest niemożliwe do wykonania. Artefakty pojawiające się w płucach będą zmieniać się w zależności od tego, czy płuco jest prawidłowo upowietrznione i czy toczy się w nim jakiś proces patologiczny.

Podczas badania płuc należy pamiętać o wyłączeniu wszystkich funkcji poprawiających obraz (obrazowanie harmoniczne, krzyżowe, wygładzanie, automatyczne optymalizowanie obrazu itp.). Pozostawienie tych funkcji uruchomionych może spowodować częściowe „wyciszenie” artefaktów wskazujących na stan chorobowy.

W niektórych urządzeniach dostępne są odpowiednio zoptymalizowane presety płucne (11).

Badając poszkodowanego, umieszczamy głowicę na przedniej ścianie klatki piersiowej wzdłuż linii środkowo-obojczykowej w szczytowych partiach płuca. Znacznik układamy w kierunku głowy pacjenta. Obrazem, który chcemy uzyskać na ekranie aparatu USG, są dwa sąsiadujące żebra wraz z przebiegającą w przestrzeni pomiędzy nimi linią opłucnej. Obraz, który w ten sposób uwidocznimy, to tzw. objaw nietoperza (ang. bat sign). Linia opłucnej w prawidłowym obrazie powinna być ruchoma, a zjawisko to jest nazywane slidingiem. Świadczy ono o tym, że dwie opłucne (płucna i ścienna) przylegają do siebie i poruszają się. W przypadku ich odseparowania, co ma miejsce podczas odmy opłucnowej, linia będzie nieruchoma (12). Jeżeli mamy wątpliwości, czy ruchomość występuje, zaleca się, aby potwierdzić to w trybie obrazowania M-mode, który pozwala na pokazanie zmian zachodzących tylko w jednym konkretnym miejscu w obrazowanej strukturze (13). Po uruchomieniu trybu M-mode ekran aparatu przeważnie dzieli się na dwie części: widok dwuwymiarowy B-mode oraz M-mode. Ustawiamy głowicę tak, aby linia pośrodkowa przechodziła przez linie opłucnej (fot. 7). W uzyskanym obrazie struktura ściany klatki piersiowej będzie jednolita z uwagi na to, że pozostaje nieruchoma. Obraz poniżej linii opłucnej, gdzie znajduje się upowietrznione płuco, będzie obrazem zaburzonym i nieregularnym. Oznacza to, że opłucne przesuwają się względem siebie.