Buddy system – koleżeńskie wsparcie psychologiczne w PRM

Znaczenie rozmowy

Odreagowanie emocji dla każdego będzie znaczyło coś innego, ale najlepszą metodą jest jak na razie rozmowa. To, co pomaga w rozmowie, to fakt, że można sobie ułożyć w głowie logiczną narrację o tym, co się działo, wyrazić emocje (samo nazwanie tego, co się czuje, znacznie zmniejsza napięcie). Zaakceptowanie emocji, które się przeżywa, jest ważnym etapem regulacji emocji. Jednym z większych problemów w sytuacjach traumatycznych jest nie tyle przeżywanie lęku, co przeżywanie lęku, że się przeżywa lęk, wstydu, że człowiek „wkręcił się” w emocje. Mowa o wtórnych emocjach, które są typowe dla osób nieakceptujących swojego stanu, dla osób, które oczekują do siebie, że nie będę nic czuły. Dlatego podzielenie się tym, co się myśli, pokazanie (lub powiedzenie) tego, co się czuje, pozwala słuchającemu dać wsparcie w postaci normalizacji: „to, co czujesz, jest adekwatne”. Najczęściej osobom, które nie mają wiedzy, jak wspierać, wyrywają się słowa: „zapomnij tym”, „nie myśl”, „to już nie nasza sprawa”, „wszystko będzie dobrze”, „nie nakręcaj się”. To są de facto komunikaty zawierające inną treść: „Twoje emocje są nieadekwatne”, „nie powinieneś tego czuć”, „nie mów mi o tym”. To nie jest wsparcie. To odrzucenie i pomniejszenie.

Wsparciem jest usłyszenie: „rozumiem, masz prawo się tak czuć”, „dla każdego taka sytuacja znaczy coś innego, masz prawo do swoich własnych odczuć”, „twoje emocje są uzasadnione”, „szok jest normalną reakcją na nienormalne zdarzenie”. Wsparciem jest też próba wspólnego zredukowania poczucia winy i zamiana myśli – coś zrobiłem źle na bardziej rozlaną odpowiedzialność.