Dlaczego dane zalecenia w medycynie ratunkowej wyglądają tak, a nie inaczej?

Pułapki pulsoksymetrii – krzywa dysocjacji oksyhemoglobiny

Krzywa dysocjacji oksyhemoglobiny przedstawia związek pomiędzy ilością fizycznie rozpuszczonego tlenu we krwi tętniczej (pomiędzy ciśnieniem parcjalnym tlenu we krwi tętniczej – PaO₂) a wysyceniem hemoglobiny tlenem (SpO₂) (ryc. 1).

Warto zwrócić uwagę, że:

• w zakresie oznaczonym literą A: przy pewnej wartości PaO₂ dochodzi do całkowitego wysycenia hemoglobiny tlenem – dalsze wysycenie hemoglobiny jest niemożliwe, istnieje natomiast możliwość wzrostu ilości tlenu fizycznie rozpuszczonego w osoczu – hiperoksemia (jednak tylko do pewnego poziomu – dalszy wzrost jest możliwy tylko w warunkach hiperbarycznych);
• w zakresie oznaczonym literą B: duży spadek PaO₂ powoduje niewielki spadek SpO₂ i odwrotnie – duży wzrost PaO₂ powoduje niewielki wzrost SpO₂;
• w zakresie oznaczonym literą C: niewielki spadek PaO₂ powoduje duży spadek SpO₂ (i dodatkowo: im mniejsza wartość PaO₂, tym krzywa przebiega bardziej stromo) i odwrotnie – niewielki wzrost PaO₂ powoduje duży wzrost SpO₂.

Co to oznacza w naszej praktyce? Do wartości 90% wysycenie hemoglobiny tlenem spada powoli, przy „cichym”, ale dużym spadku ilości tlenu fizycznie rozpuszczonego w osoczu (z około 100 mmHg do 60 mmHg). Punktem krytycznym jest SpO₂ 90% / PaO₂ 60 mmHg – od tych wartości nawet niewielki spadek ilości tlenu fizycznie rozpuszczonego w osoczu (PaO₂) powoduje gwałtowny spadek SpO₂.

Innymi słowy, saturacja krwi tętniczej nie spada liniowo – to, że wartość SpO