Drożność dróg oddechowych z perspektywy podstawowego zespołu ratownictwa medycznego ‒ cz. III

Podsumowanie

Techniki przyrządowego udrożnienia DO są częstą praktyką w zespołach ratownictwa medycznego u pacjentów w stanie bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia. Podstawowe metody są powszechnie dostępne, tanie i możliwe do szybkiego, niezwłocznego założenia u pacjenta po rozpoznaniu problemu z drożnością DO. Są metodami nadgłośniowymi, wprowadzanymi na ślepo, tzw. BIAD. Nie wymagają dużego nakładu czasowego w ich implementację na etapie zajęć teoretycznych oraz praktycznych. Należy jednak zwrócić uwagę na brak cyklicznych szkoleń w tym zakresie, zwiększających skuteczność w krytycznej i stresowej sytuacji. Mając na uwadze ograniczenia prawne z uwzględnieniem częstotliwości praktycznego zastosowania danej techniki (intubacja jedynie w NZK czy ekstremalnie rzadka konikopunkcja przedszpitalna), ogranicza ratowników do wykorzystania powyższych, zaawansowanych metod do kilku prób w roku. Rodzi to pytanie o skuteczność ich wykonania bez stałej praktyki w tym zakresie. Warto zatem rozważyć cykliczność takich celowanych, tematycznych szkoleń, np. raz na 12 miesięcy aniżeli raz na 5 lat (KDRM – Kurs Doskonalący dla Ratowników Medycznych). Powtarzalność, częstsza styczność z procedurą i wyrobienie swojego rodzaju pamięci mięśniowej (np. w warunkach symulacji wysokiej wierności) gwarantują jej skuteczność poprzez jednoczesne zwiększenie pewności siebie wśród członków ZRM, który jest już przygotowany (nie tylko praktycznie, ale również psychicznie) na konieczność wykorzystania danej techniki.