Drożność dróg oddechowych z perspektywy podstawowego zespołu ratownictwa medycznego – cz. IV

Wskazania:

• zabezpieczenie drożności dróg oddechowych u pacjentów nieprzytomnych, pozbawionych odruchów obronnych (w przeciwnym razie może dojść do kurczu krtani bądź wymiotów);
• w trakcie zakładania powinno się dążyć do minimalizacji ruchów głową oraz szyją poszkodowanego, zatem może być skutecznie i bezpiecznie stosowana u poszkodowanych po urazie;
• o ile nie stosuje się zbyt wysokich ciśnień wdechowych (np. wskutek zbyt gwałtownego ściskania worka samorozprężalnego), zastosowanie LMA zmniejsza ryzyko rozdęcia żołądka, regurgitacji, a tym samym dalszej aspiracji do dróg oddechowych;
• prostsze i szybsze do założenia niż rurka dotchawicza;
• posiadają 15 mm łącznik na końcu rurki, umożliwiający wentylację respiratorem lub workiem samorozprężalnym, oraz możliwość stałego monitorowania EtCO₂;
• możliwość prowadzenia RKO w sposób asynchroniczny;
• możliwość odessania treści żołądkowej (w II lub III generacjach).

Przeciwwskazania, ograniczenia:

• pacjent przytomny;
• niefizjologiczne struktury w obrębie gardła (np. guz, ropień itp.);
• nie używać u poszkodowanych z podejrzeniem urazu przełyku (np. po spożyciu środków żrących);
• w większości LMA konieczność wentylacji niskimi ciśnieniami;
• nie są one tak skuteczne w zapobieganiu zachłyśnięciu oraz aspiracji jak rurka dotchawicza, ale są w stanie zapewnić prawidłową wentylację i natlenianie (z wyjątkiem pacjentów z niską podatnością płuc i/lub klatki piersiowej, tj. astma oskrzelowa, skurcz oskrzeli, niewydolność lewej komory, przewlekła obturacyjna choroba płuc – POChP).