Działania ratunkowe w obliczu zagrożenia związanego z bronią palną

Historia badań nad osobowością terrorysty przyniosła wiele badań i tez, które następnie były obalane. Chcemy chyba myśleć, że terrorysta znacząco różni się od nas samych. Mimo starań naukowców w temacie osobowości terrorysty najsilniejszą pozycję mają trzy hipotezy.

Hipoteza frustracji i agresji mówiąca o tym, że frustracja i zablokowanie możliwości osiągnięcia celów osobistych i środowiskowych będą powodowały uaktywnienie reakcji podobnej do reakcji „walcz albo uciekaj”. Innymi słowy ‒ grupy terrorystyczne są formowane przez osoby o podobnym poczuciu frustracji, wynikającej z subiektywnego ucisku społecznego.

Hipoteza narcyzm ‒ agresja zakłada, że terrorysta uważa się za człowieka wyjątkowego, ponadprzeciętnego, o istotnej roli w życiu innych. W sytuacji, w której ponosi porażkę, rodzi się agresja kierowana przeciwko osobie lub grupie osób, postrzeganych jako źródło tejże porażki. Cele polityczne są idealizowane, przedstawiane jako święte.

Hipoteza negatywnej tożsamości zakłada, że osoba w wyniku frustracji świadomie przybiera tożsamość negatywną i godzi się na dokonywanie czynów agresywnych w stosunku do przedstawicieli społeczności, która wywarła na nią nacisk.

Wszystkie hipotezy możemy rozpatrywać po fakcie, analizując historię życia i doświadczenia sprawcy. Prawdopodobnie, przy założeniu trafności powyższych hipotez, w strukturze organizacji terrorystycznej znajdziemy przedstawicieli każdego z tych typów. Powoduje to jednak trudność w sporządzeniu listy cech bezpośredniego terrorysty. Bezpośredni atak będzie najczęściej związany z użyciem materiałów wybuchowych lub broni palnej. Dla sprawcy taki atak będzie albo z założenia końcem jego żywota, albo będzie wiązał się z dużym prawdopodobieństwem utraty życia.