Farmakoterapia bólu pourazowego – dlaczego metoksyfluran jest tak ważny w praktyce ratownika medycznego?

Strategia postępowania przeciwbólowego

Szczególnym rodzajem bólu, który jest następstwem urazów w zakresie somato-sensorycznych struktur obwodowego lub ośrodkowego układu nerwowego jest ból neuropatyczny, który może być konsekwencją urazowej amputacji lub zmiażdżenia kończyny, awulsji splotu ramiennego czy też uszkodzenia korzeni nerwów krzyżowych podczas złamań miednicy. Uszkodzenia te prowadzą do strukturalnych i funkcjonalnych zmian w neuronach, czego następstwem może być wystąpienie tzw. przetrwałego bólu pourazowego, czyli patologicznego bólu o znacznym stopniu nasilenia, który może się utrzymywać nawet przez wiele lat. Stawia to przed zespołami zajmującymi się leczeniem chorych z ciężkimi obrażeniami ciała wysokie wymagania. Optymalną strategią postępowania przeciwbólowego jest jak najszybsze zastosowanie odpowiednio dobranej (w zależności od nasilenia i rodzaju dolegliwości bólowych) analgezji: w przypadku bólu o niewielkim nasileniu, monoterapii przy użyciu jednego z nieopioidowych leków przeciwbólowych, natomiast w przypadku bólu o umiarkowanym i silnym natężeniu wdrożenie terapii multimodalnej złożonej ze skojarzonej farmakoterapii (czyli połączenia nieopioidowych leków przeciwbólowych z opiodami oraz ewentualnie z koanalgetykami) oraz technik znieczulenia przewodowego.

Leczenie bólu pourazowego jest integralną częścią wielokierunkowej terapii pacjenta, który doznał uszkodzeń ciała. Powinno ono zostać wdrożone tak szybko, jak to jest możliwe i być prowadzone równolegle z postępowaniem diagnostycznym i podstawowymi dla losów chorego działaniami stabilizującymi funkcje życiowe. Czasami musi ono być kompromisem między komfortem chorego a koniecznym do przeprowadzenia postępowaniem diagnostycznym, niedopuszczalne jest jednakże, aby przedłużający się proces diagnostyczny był przyczyną niepotrzebnych cierpień chorego.