Fizjologicznie trudne drogi oddechowe

Tradycyjnie pojęcie trudnych dróg oddechowych odnosi się do anatomicznych trudności w wizualizacji i przeprowadzeniu rurki intubacyjnej przez struny głosowe. U pacjentów w stanie krytycznym największe zagrożenie stanowią jednak istniejące zaburzenia patofizjologiczne, które mogą się nasilić w trakcie procedury przyrządowego zabezpieczania dróg oddechowych, doprowadzając do dekompensacji i zatrzymania krążenia. Celem pracy jest przedstawienie patofizjologii i podstawowych zasad postępowania w zakresie zarządzania fizjologicznie trudnymi drogami oddechowymi.

Słowa kluczowe

drogi oddechowe, trudne drogi oddechowe, zabezpieczanie dróg oddechowych, intubacja dotchawicza

Intubacja dotchawicza (ETI, endotracheal intubation) jest postrzegana zwykle jako procedura manualna, w której przeprowadzenie rurki intubacyjnej (ETT, endotracheal tube) przez struny głosowe ma zapewnić względnie skuteczne zabezpieczenie dróg oddechowych przed treścią zachłystową oraz umożliwić przejęcie kontroli nad wentylacją płuc. Kim SY. i wsp. oszacowali konieczność wykonania ponad 240 procedur przez ratowników w warunkach przedszpitalnych, aby osiągnąć 90 proc. sukcesu w ETI podczas czynności resuscytacyjnych z przerwą w uciskaniu klatki piersiowej trwającą mniej niż 10 sekund (1). Knapp J. i wsp. udowodnili 95-proc. skuteczność ETI po wykonaniu aż 150 procedur ETI (2). Według zaleceń jednego z towarzystw medycznych wymagane jest wykonanie co najmniej 80 nadzorowanych ETI lub równowartość rocznego szkolenia anestezjologicznego w warunkach szpitalnych (przede wszystkim na bloku operacyjnym) przed jakąkolwiek próbą przedszpitalnej ETI wspomaganej lekami przez lekarzy medycyny ratunkowej (3).  W większości przypadków skuteczna ETI jest zatem możliwa przy pierwszej próbie, gdy jest wykonywana przez doświadczony personel, choć definicja tego doświadczenia jest różnie postrzegana (4).