Fizjologicznie trudne drogi oddechowe

Hipoksemia

W stanie zachowanej fizjologii średnie zużycie tlenu wynosi około 250 ml/min (3,5 ml/kg/min), co przy całkowitej pojemności płuc dorosłego pacjenta, wynoszącej około 4 litry, powinno zapewnić czas do desaturacji przekraczający 10 minut (28). Jeśli jednak przeciek płucny krwi przez niewentylowane obszary płuc przekracza 25 proc. (z powodu niedodmy, zmian zapalnych, ARDS), preoksygenacja 100-proc. tlenem nie jest w stanie zapewnić wystarczająco dużego ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi tętniczej dla zabezpieczenia przedłużonego bezdechu. Stwarza to ryzyko natychmiastowej dekompensacji oddechowej w trakcie przyrządowego zabezpieczania dróg oddechowych (ryc. 2) (17, 29).

Jednym z czynników poprawiających warunki preoksygenacji oraz skuteczność ETI jest właściwe pozycjonowanie pacjenta (30). Preoksygenacja w pozycji z uniesionym wezgłowiem zmniejsza czynnościową pojemność zalegającą (FRC, functional residual capacity) i przeciek płucny, wydłużając czas bezpiecznego bezdechu (31). Uniesienie wezgłowia w trakcie ETI (pozycja BUHE) w porównaniu z pozycją leżącą wiąże się ze zmniejszonym prawdopodobieństwem powikłań w postaci hipoksemii, aspiracji treści do dróg oddechowych lub intubacji przełyku z uwagi na optymalizację widoczności w trakcie laryngoskopii bezpośredniej. W badaniu Khandelwal N. i wsp. pozycja BUHE (ryc. 3 a i b) zmniejszała ryzyko opisanych powikłań o 59 proc. w porównaniu do pozycji płaskiej na wznak (30).

Zmniejszenie przecieku płucnego poprzez rekrutację zamkniętych pęcherzyków płucnych można osiągnąć, wykorzystując w trakcie preoksygenacji dodatnie ciśnienie końcowowydechowe (PEEP, positive end-expiratory pressure). W przypadku pacjentów pobudzonych i niewspółpracujących preoksygenacja z wykorzystaniem nieinwazyjnej wentylacji mechanicznej może być wykonalna dopiero po wdrożeniu sedacji w ramach strategii opóźnionej sekwencji intubacji (DSI,