Izolacja pacjenta w czasach pandemii – nowe wyzwanie dla ZRM

Dzięki zewnętrznej sprężarce i systemom zastawek do wnętrza komory jest dostarczane powietrze, wymuszając również jego obieg, a stosowane najczęściej na wlocie i wylocie z komory filtry typu P3R wychwytują szkodliwe cząstki, nawet wielkości skażenia radioaktywnego (standardowo używane filtry FFP3). Jednak warunkiem niezbędnym do prawidłowego działania systemu jest zawartość tlenu w powietrzu w zakresie od 18% do 23%. Cały układ filtrująco-wentylujący umożliwia nastawy dwóch kluczowych trybów:

• tryb podciśnienia:
  • stosowany w celu ochrony środowiska zewnętrznego od zakażonego pacjenta, jako podstawowy transport z podejrzeniem o nosicielstwo niebezpiecznego zakażenia lub drugorzędny transport pacjenta dotkniętego czynnikami mikrobiologicznymi wewnątrz specjalnego urządzenia,
  • powietrze zewnętrzne zasysane jest do izolatora przez wejściowe filtry usytuowane w obszarze ułożenia stóp chorego. Poszkodowany wdycha przefiltrowane powietrze, natomiast zanieczyszczone powietrze, które wydycha, jest wyciągane przez układ filtrowentylacyjny zlokalizowany nad jego głową. Filtry wyjściowe wychwytują wszystkie czynniki biologiczne.
• tryb nadciśnienia:
  • stosowany do ochrony poszkodowanego, najczęściej z obniżoną odpornością, przed skażonym środowiskiem zewnętrznym,
  • zewnętrzne powietrze jest zasysane przez wejściowe filtry, a następnie wpuszczane przez złącza do komory. Wlot ten znajduje się najczęściej nad głową pacjenta i w ten sposób chory wdycha przefiltrowane powietrze. Wydychane, czyli zanieczyszczone powietrze, jest zasysane przez strumień powietrza bezpośrednio w kierunku stóp, gdzie filtry wyjściowe wychwytują wszystkie czynniki biologiczne (5).