Kiedy omdlenie wziąć pod lupę? Nietypowe zaburzenia rytmu serca – część II

Kryteria diagnostyczne w EKG:

• odstęp PQ < 120 ms (w rytmie zatokowym),
• poszerzony zespół QRS trwający > 120 ms,
• obecna fala delta (zazębienie lub powolne narastanie ramienia wstępującego zespołu QRS),
• wtórne zmiany odcinka ST najczęściej przeciwstawne wychylenie do głównego wychylenia zespołu QRS.

Warunkiem stwierdzenia preekscytacji jest spełnienie wszystkich powyższych kryteriów elektrokardiograficznych. Należy jednak pamiętać, że preekscytacja może występować również wtedy, gdy nie są spełnione wszystkie kryteria. Uwidocznienie w zapisie EKG jest tym prostsze, im większa część komory ulega depolaryzacji za pośrednictwem drogi dodatkowej.

Preekscytacja może wiązać się z występowaniem tachyarytmii, co prowadzi do wzrostu ryzyka omdleń i incydentów sercowo-naczyniowych, z ryzykiem nagłej śmierci sercowej włącznie.

Zespół Wolffa, Parkinsona i White’a (zespół WPW) jest zespołem klinicznym, w którym preekscytacji towarzyszą tachyarytmie i objawy przedmiotowe, tj. omdlenie, kołatanie serca.

Najczęściej występujące tachyarytmie w zespole WPW:

1. Częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT);
   • częstoskurcz ortodromowy – stanowi > 85% wszystkich przypadków AVRT. Dotyczy częstoskurczu z wąskimi zespołami QRS, w którym impuls elektryczny do komór przewodzony jest drogą fizjologiczną przez węzeł przedsionkowo-komorowy (AV). Fala reentry zostaje zamknięta za pośrednictwem występowania patologicznej drogi dodatkowej, przez którą impuls elektryczny jest przewodzony wstecznie do przedsionków.