Komunikacja ZRM z pacjentem ze spektrum autyzmu w trakcie udzielania pomocy

W takiej sytuacji należy porozumiewać się za pomocą jak najbardziej dosłownego i prostego języka, gdyż osoby autystyczne bardzo dosłownie interpretują język i to, co się do nich mówi. Zanim wydamy im jakiekolwiek polecenie, za każdym razem powinniśmy zapytać się samego siebie, jak mogłoby ono zostać zinterpretowane dosłownie. W komunikacji nie wolno używać wyrażeń potocznych czy slangu. Na przykład stwierdzenie „wyglądasz, jakby uleciało z ciebie powietrze”, mogą zareagować, mówiąc „przecież nie jestem balonem, żeby mogło ulatywać ze mnie powietrze”. Taki zgrzyt językowy może wywoływać poważną barierę komunikacyjną.

Ponieważ osoby autystyczne często mają trudności z radzeniem sobie z najmniejszymi nawet zmianami w swej codziennej rutynie, należy wprost „wejść” do ich świata i na ich gruncie próbować budować komunikację i szkielet postępowania ratowniczego. Jakakolwiek zmiana, chociażby w otoczeniu czy okolicznościach zastanego zdarzenia, może wywołać u tych pacjentów uczucie ogromnego niepokoju, frustracji, napady złości lub wręcz zachowania agresywne (również autoagresywne).

Osoba autystyczna w trudny do rozpoznania dla nas sposób będzie prawdopodobnie domagała się tego, aby jej otoczenie pozostało bez zmian. Na przykład będzie chciała siedzieć w tym samym miejscu co w trakcie zabawy, będzie nalegała, żeby przedmioty i urządzenia znajdowały się w tym samym miejscu przez cały czas. Ogromne wyzwania dla ZRM-u to nawiązanie kontaktu terapeutycznego, zdobycie zaufania i komunikacja w celu uzyskania zgody na wykonanie prostych czynności diagnostyczno-terapeutycznych podczas interwencji. Warto w takiej sytuacji posiłkować się pomocą rodziców i opiekunów, którzy znają naszego pacjenta. Ich sugestie mogą okazać się bardzo cenne.