Kontrapulsacja wewnątrzaortalna IABP w transporcie międzyszpitalnym

Powikłania

Najczęstszym problemem, związanym z zastosowaniem IABP, jest uszkodzenie naczyń. U 3-20% pacjentów odnotowano niedokrwienie kończyny, zarówno w czasie stosowania terapii IABP oraz tuż po usunięciu balonu. Utrata dystalnego tętna na kończynie „balonowej” nie jest bezpośrednim wskazaniem do usunięcia balonu, dopóki zachowane są funkcje czuciowe i ruchowe kończyny. Utrata tych funkcji powinna skłaniać do zakończenia terapii.
Do innych powikłań należą:

• zakażenia związane z założeniem cewnika (prowadzące do sepsy),
• neuropatia obwodowa,
• krwawienie związane z zastosowaniem antykoagulacji (w tym udar krwotoczny mózgu lub niedokrwienny powstały na skutek pęknięcia balonu i dostania się pęcherzyków gazu do mózgu),
• nieodpowiednie położenie cewnika (balon usadowiony zbyt nisko może zasłonić odejście tętnicy krezkowej górnej czy tętnic nerkowych, powodując niedokrwienie narządów),
• krwiak w miejscu wkłucia,
• tętniak rzekomy w miejscu wkłucia.

Może również dochodzić do powikłań hemolitycznych wynikających m.in. z niszczenia elementów morfotycznych krwi (głównie płytek krwi). Według dostępnych danych ryzyko powikłań nie przekracza 10%, przy czym ryzyko najcięższych powikłań, tj.: konieczność amputacji kończyny, udar mózgu czy zgon, nie przekracza 0,1%.

Usunięcie balonu do kontrapulsacji wewnątrzaortalnej

Długość stosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej jest różna, od kilku godzin do kilku dni. W literaturze opisano przypadek stosowania IABP przez 310 dni. Decyzja o usunięciu balonu podejmowana jest w razie ustabilizowania stanu pacjenta, jego parametrów hemodynamicznych. Według Pasyka i Buszmana „optymalny wynik kontrapulsacji uzyskuje się przy miarowym rytmie zatokowym o częstości 90-100/min. Przy częstości akcji serca powyżej 120/min należy zastosować częstość wspomagania 1:2 lub nawet 1:3”.