Lęk napadowy z zespołem hiperwentylacji w praktyce Zespołu Ratownictwa Medycznego

Lęk napadowy - jak często występuje w praktyce ZRM

Dysponowanie Zespołów Ratownictwa Medycznego do pacjentów prezentujących symptomy, mogące wskazywać na lęk napadowy nie jest rzadkością. Z uwagi na współistnienie podczas napadów lęku różnego rodzaju objawów psychicznych, somatycznych i behawioralnych oraz ograniczone możliwości diagnostyczne w warunkach przedszpitalnych, zostaje on często klasyfikowany w kategoriach innych zaburzeń (np. pochodzenia kardiogennego, oddechowego). W efekcie nie ma szczegółowych danych dotyczących częstości występowania przypadków PD w praktyce Zespołów Ratownictwa Medycznego. Niemniej jednak z badań epidemiologicznych wynika, że rozpowszechnienie zaburzenia lękowego z napadami lęku w populacji ogólnej wynosi 3-3,5% i około dwukrotnie częściej dotyczy kobiet. W ciągu życia pojedynczy napad lęku ma natomiast około 15% populacji. Okresem typowym dla rozwiniętego obrazu choroby jest 25.-44. rok życia, natomiast pierwszy epizod tego typu zaburzenia występuje najczęściej w pierwszej połowie trzeciej dekady życia (pomiędzy 20. a 25. rokiem życia) (4-7).

Patogeneza lęku napadowego

Patogeneza
lęku panicznego nie jest do końca poznana i może być wieloczynnikowa.
Jest on kojarzony z dysfunkcją w obrębie określonych neuroprzekaźników i
neuromodulatorów w ośrodkowym układzie nerwowym: układu
noradrenergicznego, serotoninergicznego, GABA-ergicznego oraz
cholecystokininy (8-11). Pitts i McClure dowiedli, że napad lęku może
być wywołany infuzją mleczanu sodu, który wywołuje hiperwentylację (12).
Natomiast Klein wskazał na ,,teorię fałszywego alarmu duszenia się”,
według której u osób z lękiem napadowym występuje wzrost wrażliwości OUN
na niedobór tlenu i nadmiar dwutlenku węgla, zaś mediatorem tych
procesów są prawdopodobnie struktury serotoninergiczne (13).